Δέκα μέρες διακοπές σε νησί. Μπάνιο πολύ, περπάτημα, ψάρι και φρούτα. Ήθελε λίγο προγραμματισμό να αγοράζεις φρούτα για τα σνακς, πουθενά ασφαλώς στο νησί τυρί με χαμηλά λιπαρά, διαπίστωσα για άλλη μια φορά ότι δεν έχεις και πολλές επιλογές όταν πηγαίνεις σε ταβέρνα, επίσης δεν έχεις έλεγχο τι τρως, αλλά οι τιμές μου ήταν πολύ καλές.
Είχα πάρει μαζί μου μετρημένες ταινίες μέτρησης σακχάρου -μόλις δύο ή τρεις περισσότερες από τις ημέρες των διακοπών- με σκοπό να επιβληθώ στον ψυχαναγκασμό να μετριέμαι κάθε τρεις και λίγο. Ο καλός μου με βοήθησε και σε αυτό, λέγοντάς μου την φράση-κλειδί που επαναλαμβάνεται "πάλι θα μετρηθείς;" και κόβοντάς μου την παρόρμηση.
Την πρώτη μέρα είχα αγωνιώδες όνειρο ότι οι τιμές μου ήταν υψηλές.
Ξέρω πως αυτά φαίνονται υπερβολές. Δηλαδή, εγώ το μέγιστο που έχω φτάσει σακχάρου νηστείας είναι 280, την ώρα που άλλοι φτάνουν στον γιατρό και τους γίνεται διάγνωση με σάκχαρο 500 και βάλε. Το ξέρω, όπως επίσης ξέρω ότι γνωρίζω -περίπου- τι πρέπει να κάνω και πως η κατάσταση είναι υπό έλεγχο και παρακολούθηση. Δηλαδή, δεν θα συμβεί τίποτα τρομερό αν πράγματι μια μέρα ξυπνήσω και έχω σάκχαρο 200 φερ'ειπείν. Θα αρχίσω ινσουλίνη, θα κατέβει, θα δυσκολευτώ ίσως λίγο στην αρχή με την αντίσταση του οργανισμού, αλλά τελικά θα το ελέγξω, θα το "ρυθμίσω" όπως λέγεται.
Όμως αυτές οι λογικές εξηγήσεις δεν μπορούν να καλύψουν τις στιγμές του άγχους και μια ανάγκης για απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, του σώματός μου και σε τελική ανάλυση του αποτελέσματος της μέτρησης. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα, φαντάζομαι, είναι να μπορώ να ελέγξω εγώ απόλυτα το σάκχαρό μου με βάση τον τρόπο ζωής μου και την αυστηρή συμμόρφωση στους κανόνες διατροφής, άσκησης, γενικά διαβίωσης.
Μου είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι δεν γίνεται πάντα αυτό.
Οι διακοπές ήταν υπέροχες. Σε λίγο άρχισα τις βουτιές, σταμάτησα να σκέφτομαι πως αν αρχίσω ινσουλίνη δε θα μπορώ να φεύγω με τις ώρες με την μάσκα, γιατί βρε αδερφέ μπορεί να πάθω κάποια υπογλυκαιμία μεσοπέλαγα -παρότι δεν πηγαίνω βαθιά βέβαια όντας φοβιτσιάρα!-, άρχισα να παρακολουθώ τον βυθό, μικρά μωβ ψαράκια και μεγάλα που φαινόντουσαν νοστιμότατα -τι ντροπή να τα βλέπω ψητά την ώρα που αυτά κολυμπούσαν σε κοπάδια αμέριμνα!-, φύκια, βράχια και πεταλίδες.
Ένιωθα ανέμελη και άρχισα να φαντασιώνομαι ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα με μια κληματαριά και ένα γραφείο από κάτω με τον υπολογιστή, να μπορώ να γράφω στη δροσιά και στην θαλασσινή αύρα την ώρα που περιμένω φίλους να μας επισκεφτούν για λίγες μέρες, το παιδί να κολυμπάει ή να ψαρεύει με τον πατέρα της.
Ο διαβήτης μου έφερε φαντασιώσεις μιας ζωής ανέμελης και συνταξιοδοτημένης, χωρίς πολλά άγχη δουλειάς και παραγωγικότητας, χωρίς καριέρα και ανταγωνισμούς.
Βέβαια, η πραγματικότητα είναι διαφορετική, διότι είμαι πολύ φιλόδοξη καταπώς φαίνεται και με την επιστροφή μου άρχισαν πάλι οι δουλειές με φούντες. Τρέξιμο, νέες εργασίες και πολλές καινούριες ευθύνες. Φυσικά μαζί με όλα αυτά άγχος. Δημιουργικό βέβαια, αλλά άγχος να τα προλάβω όλα και να τα κάνω καλά.
Συμβαδίζει ο διαβήτης με όλο αυτό;
Δυστυχώς -διότι με τον τρόπο αυτό καταβαραθρώνεται η υπέροχη φαντασίωση της ανέμελης ζωής δίπλα στην θάλασσα, και ειδικά η γωνιά με την κληματαριά- φαίνεται πως ναι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου