Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Πού είναι ο διαβήτης;

Ασφαλώς και είναι εδώ. Δηλαδή πού να πήγαινε; Για διακοπές στο γυναικοχώρι; Ο διαβήτης είναι εδώ, κάπου στο πάγκρεας υποθέτω, αφού εκεί του αρέσει να αράζει. Εγώ δεν τον πολυβλέπω έτσι απασχολημένη που είμαι με το Υψηλό Μικρό που έχει αρχίσει να φεύγει μπουσουλώντας και να περπατάει, που δε με αφήνει ούτε τις μασχάλες μου να ξυρίσω, πόσω μάλλον να ξαναρχίσω την σχεδόν εμμονική μου ενασχόληση με το σάκχαρο. Παρόλαυτά η γλυκοζυλιωμένη μου ήταν εντυπωσιακή, τόσο που ντρέπομαι να την γράψω. Ειδικά αφού αυτή η τιμή οφείλεται σε πολλές υπογλυκαιμίες. Συχνά ξεχνώ να φάω, και άλλοτε κάνω υπερδιορθώσεις. Τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες που είπα να το προσπαθήσω περισσότερο, τα πράγματα πάνε καλύτερα και οι υπογλυκαιμίες έχουν εξαφανιστεί. Μέχρι τότε όμως ταλαιπωρήθηκα πολύ. Στο μεταξύ με απασχολούν άλλα ζητήματα: η Χρυσή Αυγή, αυτοί οι γελοίοι επικίνδυνοι αλητάμπουρες που σκοτώνουν κόσμο ανενόχλητοι, ανεμπόδιστοι. Ο κίνδυνος της ανεργίας, αν δεν καταφέρουν να με προσλάβουν από Σεπτέμβρη. Ο φόβος για το αύριο και η προσδοκία να φύγουμε οικογενειακώς προς κλίματα πιο φιλόξενα. Το παιδί, αν το μεγαλώνω σωστά. Πότε θα κοιμηθεί για να κοιμηθώ κι εγώ. Πότε θα καθίσει στο καρότσι για να πάμε μια βόλτα σαν άνθρωποι. Πώς μεγαλώνει κάθε μέρα και είναι χαρούμενος, γελαστός, ανακαλύπτει τον κόσμο και βγάζει δόντια.

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

0% συμμετοχή στις ταινίες μέτρησης! Update: Ακύρωση Update2::Κι όμως τελικά ισχύει

Νέα απόφαση. Δείτε εδώ Update: δυστυχώς μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και πηγαινέλα σε ΙΚΑ-φαρμακείο-ΙΚΑ, η απόφαση έχει ανακληθεί. Εξακολουθεί και ισχύει το 25% της συμμετοχής για τα αναλώσιμα του διαβήτη. Θα άρχιζα ξανά ένα λογύδριο για το ΙΚΑ, αλλά έχε χάρη που δεν έχω χρόνο. --------- Μετά από 2 μήνες ταλαιπωρίας και ασυνεννοησίας στο ΙΚΑ, τελικά ο γιατρός δέχτηκε να γράψει αναλώσιμα με μηδενική συμμετοχή. Ο φαρμακοποιός έκανε κόνξες με τη σειρά του, αλλά τελικά, ναι, ισχύει το ΦΕΚ του ΕΟΠΥΥ επιτέλους!! Ευχαριστώ ανώνυμε για την επισήμανση. Αν δεν έβλεπα τα e-mails μου -τόσο καιρό που έχω να μπω στο μπλογκ- θα ενημέρωνα την ανάρτηση του χρόνου.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2012

Ααααα... από τεχνολογία: στούρνος!

Μόλις διαπίστωσα πως υπήρχαν σχόλια που περίμεναν "στην αναμονή" έγκριση δημοσίευσης. Ζητώ χίλια συγνώμη, αλλά από τεχνολογία είμαι ολίγον αυτοδίδακτη σκράπας. Το παλεύω όμως, τι να κάνω...

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

Μία ιστορία για να ευθυμήσουμε: η διάγνωσή μου

Πάσχα 2009. Ήταν Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα. Είχα γυρίσει από βόλτα με το βαφτιστήρι μου και ψώνια σε παιχνιδάδικα μέχρι να διαλέξει το δώρο του. Ένιωθα πολύ κουρασμένη, πράγμα απολύτως αναμενόμενο αν έχεις έναν τρίχρονο παίδαρο από το χέρι που σε τραβολογάει από διάδρομο σε διάδρομο και σταματάει στα πιο πλαστικά και φανταχτερά παιχνίδια.

Μπαίνοντας στο σπίτι μου, ανοίγω τον υπολογιστεί και μαθαίνω ένα νέο καταπληκτικό, μια μεγάλη επιτυχία. Είμαι τόσο χαρούμενη, που αρχίζω να παίρνω τους φίλους μου τηλέφωνο για να τους την ανακοινώσω. Δεν μπορώ να σταθώ ήσυχη. Περπατάω πάνω κάτω στο σπίτι, όλη την ώρα μιλάω και νιώθω πως θα σκάσω από την πολλή χαρά.

Επειδή η υπερένταασή μου είναι ανεξέλεγκτη, αποφασίζουμε με τον καλό μου να ξεκινήσουμε για το ταξίδι μας για το Πάσχα μια μέρα νωρίτερα. Ετοιμάζουμε γρήγορα γρήογρα τα πράγματά μας και φεύγουμε.

Στον δρόμο, επειδή διψάω αφόρητα -κάνει ζέστη εκείνο το Πάσχα στην Αθήνα, έχω περπατήσει και όλη τη μέρα, είμαι και νηστική, πού καιρός για φαγητό με τόσο ενθουσιασμό-, σταματάμε στον δρόμο και παίρνω ένα σάντουιτς-παντόφλα (από αυτά που είναι μόνο ψωμί άσπρο πλαστικό και τυρί κίτρινο επίσης πλαστικό και κάτι σαν γαλοπούλα) και έναν χυμό ροδάκινο Όλυμπος. Ο χυμός μου φαίνεται σα νέκταρ και τον πίνω πριν καλά καλά προλάβουμε να ξεπαρκάρουμε και να συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

Το ταξίδι μου φαίνεται μεγαλύτερο από άλλες φορές. Τα φώτα από τα άλλα αυτοκίνητα με κουράζουν. Όμως πριν από δύο εβδομάδες είχα πάει στον οφθαλμίατρο γιατί η όρασή μου ειδικά τα βράδια τον τελευταίο καιρό είχε επιδεινωθεί, και εκείνος με βρήκε αετό. Ούτε λόγος για να έχει ανέβει ο αστιγματισμός.
Φτάνουμε στον προορισμό μας. Κουρασμένοι αλλά πολύ χαρούμενοι.

Την επόμενη ημέρα βόλτες, καφέδες, συναντήσεις με φίλους. Ένα ακόμα βαφτιστήρι και μια ακόμα βόλτα σε μαγαζί με παιχνίδια. Όλα πλαστικά και εδώ. Όμως εγώ δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Σέρνομαι και θέλω να πέσω στο κρεβάτι. Στο κεφάλι μου επικρατεί "αντράλα", μια θολούρα και μια σύγχιση. Σκέφτομαι πως θα είναι από την κούραση.

Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνάω και όλα γύρω μου είναι θολά. Αισθάνομαι όπως ο ήρωας σε εκίνη την ταινία του Γούντυ Άλλεν, μόνο που δεν είμαι εγώ που είναι θολή, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος γύρω μου. Σε ένα μέτρο απόσταση δεν έβλεπα: ούτε τηλεόραση, ούτε τα πρόσωπα ξεχώριζαν καλά. Παραδόξως, έβλεπα να διαβάσω.

Με ανησύχησε η επιδείνωση της όρασής μου. Το έλεγα στους γύρω μου και τους φαινόταν τόσο απίστευτο, που δεν μπορούσαν να συλλάβουν το μέγεθος της αλλαγής από τη μία μέρα στην άλλη. Πως δεν έβλεπα ουσιαστικά.
Παρόλαυτά πήγα βόλτα και ήπια και έναν δυναμωτικό χυμό πορτοκάλι και έφαγα ένα παγωτό!
Στην επιστροφή στο σπίτι, σταματήσαμε σε ένα φαρμακείο. Τους ζήτησα να μου μετρήσουν το ζάχαρο (κάπου είχα ακούσει την ιστορία ενός γνωστού που θόλωσε ξαφνικά και διαγνώστηκε με διαβήτη, και καθώς δεν ξεχνάω τίποτα και είμαι και ντετέκτιβ, η ιστορία μου έκανε αμέσως κλικ, χωρίς ωστόσο να ξέρω τι σημαίνει ο διαβήτης), αλλά όταν τους είπα ότι είχα φάει παγωτό, είπαν ότι δεν είχε νόημα. Μου πήραν όμως την πίεση, η οποία ήταν ιδιαίτερα υψηλή, δέκα η μικρή, πράγμα σοκαριστικό και ανησυχητικό. Μπορείς να θολώσεις από την πίεση; Ρώτησα. Ναι, απάντησε η φαρμακοποιός.

Το βράδυ στον επιτάφειο ήμουν σα να είχα τρακάρει με νταλίκα. Αισθανόμουν ότι κάτι τρομερό συνέβαινε. Δεν ήξερα όμως τι.

Πέρασε το Μεγάλο Σάββατο, όπου δεν έφαγα μαγειρίτσα και τίποτα αλμυρό μια και είχα πίεση. Έφαγα όμως γλυκό. Και την Κυριακή του Πάσχα δυο κομμάτια νόστιμη τούρτα.
Χόρεψα μαζί με τους άλλους και ας μην έβλεπα.
Άκουσα για πρώτη φορά το τραγούδι που είχε βγάλει τότε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης "ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα" και πάλι σκέφτηκα πως κάτι μου συνέβαινε, και πως "ήταν ανάγκη;" αλλά τίποτα παραπάνω.

Δυο μέρες μετά που οι γιατροί και οι μικροβιολόγοι είχαν γυρίσει στις δουλειές τους, πήγα σε οφθαλμίατρο. Με εξέτασε και έβγαλε το πόρισμα ότι είχα τρεις βαθμούς μυωπία. "Μα από την μία μέρα στην άλλη; Είναι δυνατόν;" τον ρώτησα και εκείνος απλά κούνησε το κεφάλι του (κούνια που τον κούναγε). "Μήπως είναι ζάχαρο;" τον ρώτησα. Και είπε "Και δεν κάνεις μια καμπύλη ζαχάρου, να δεις;".

Δεν ικανοποιήθηκα όμως από τον αλμπάνη και πήγα σε φίλη παθολόγο για να με εξετάσει. Όταν της είπα για τον διαβήτη και την υποψία μου, εκείνη προσπάθησε να αποκλείσει όλα τα άλλα ενδεχόμενα πρώτα. Με έστειλε για μικροβιολογικές εξετάσεις.

Την άλλη μέρα το πρωί η φίλη μικροβιολόγος με πήρε τηλέφωνο. Είχαν βγει οι εξετάσεις μου. Δεν μου έλεγε τα αποτελέσματα από το τηλέφωνο. Όταν πήγαμε την βρήκαμε στο εργαστήριο όρθια. Κάτι στο βλέμμα της ήταν ανησυχητικό. Μας είπε ότι είχα 280 ζάχαρο.
Προς στιγμήν χάρηκα γιατί δεν είμουν τρελή. Τα μάτια μου πράγματι είχαν θολώσει. Δεν ήταν που ξαφνικά στην εξοχή είχε ανοίξει το οπτικό μου πεδίο και γιαυτό διαπίστωσα ξαφνικά ότι ήμουν μύωπας (το άκουσα και αυτό!), ούτε πως υπερέβαλλα. Είχα θολώσει και ήταν εξαιτίας του σακχάρου.

Σκέφτηκα: ωραία, το βρήκαμε, τώρα θα το φτιάξουμε και θα ησυχάσουμε.

Δεν ήξερα όμως ότι ο διαβήτης δεν φτιάχνει όχι με ένα μερεμετάκι, ούτε με ριζική ανακαίνιση. Ούτε ήξερα τι ήταν τύπου 1 και τι τύπου 2 τότε. Για μερικές εβδομάδες μάλιστα έλεγα: τύπου Α και Β. Οι μυημένοι με κοιτούσαν με συμπόνοια, όχι για την άγνοιά μου, αλλά γιατί σε λίγο καιρό θα αποκτούσα γνώσεις που δεν φανταζόμουν ποτέ.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Οι βόλτες μου με τον μικρό

Κατά τη διάρκεια της ημέρας το μωρό αρνείται να κοιμηθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από την αγκαλιά μου. Όταν πια έχει φτάσει ο ύπνος στα φρύδια του, τα μάτια του γλαρώνουν και ο εκνευρισμός του κοντεύει να σηκώσει τη γειτονιά στο πόδι, παίρνουμε μαζί τους δρόμους. Χωμένος στον μάρσιππο ηρεμεί με το που κλείνει η εξώπορτα πίσω μας και μετά από δέκα λεπτά αισθάνομαι το ροχαλητό του στην πλάτη του, κάτω από την παλάμη μου, καθώς τον χαϊδεύω.

Οι περίπατοι αυτοί, γύρω-γύρω ή πιο πέρα, με έχουν κάνει να συνειδητοποιώ πόσο έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Και φοβάμαι πως κάθε μέρα θα αλλάζουν όλο και περισσότερο, και θα γίνονται όλο και πιο δύσκολες.

Διαλέγω τους κάπως πιο φαρδείς δρόμους, αυτούς με τα ωραία νεοκλασσικά. Δείχνω στο μικρό τα ακροκέραμα -σκορδοκαϊλα του δηλαδή-, τις γάτες και τις ανθισμένες μυγδαλιές. Κάθε είκοσι μέτρα συναντώ τους ανθρώπους με τα καροτσάκια που ψάχνουν στα σκουπίδια για σιδερικά ή για ό,τι άλλο μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Τους βλέπω με τα αυτοσχέδια καλάμια να ψαρεύουν, να προσπερνάνε όταν συναντούν κάποιον "συνάδελφο" που έχει προλάβει τον κάδο, να σπρώχνουν το καρότσι του Σκλαβενίτη με κόπο όταν συναντούν εμπόδιο στο οδόστρωμα, να σπρώχνει ο ένας από πίσω και να τραβά ο άλλος από μπροστά. Βλέπω ανθρώπους με μια τσάντα πλάτης βρώμικη και μια σακούλα του σουπερμάρκετ φθαρμένη στα χέρια και ξέρω πως αυτό είναι το σπίτι τους και το κουβαλάνε τη μέρα μέχρι να πέσει το βράδυ και να πάνε εκεί που -αν δηλαδή- έχουν βρει ανοιχτό καταφύγιο. Περνάω από την εκκλησία της γειτονιάς μου και στον δρόμο συναντώ ανθρώπους που φεύγουν με ένα κρουασάν στο χέρι και ένα αναψυκτικό στο άλλο, και έξω από την πόρτα δίπλα στην εκκλησία βλέπω μερικούς να στέκονται και να περιμένουν για το συσσίτιο.

Το παιδί κοιμάται αμέριμνο στην αγκαλιά μου. Έχει γίνει σα φουρνάκι εκεί πέρα και ο μικρός είναι γαλήνιος και ήσυχος πως όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι όπως πρέπει.
Συνήθως του μιλάω για αυτά που βλέπουμε. Σήμερα του είπα ότι μερικές φορές χάνουμε τον δρόμο μας, ή αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε πορεία, όμως σημασία έχει να βρίσκουμε πού θέλουμε να πάμε και να ξαναρχίζουμε. Έστω και από αλλού.

Ύστερα ντρέπομαι να του λέω τέτοιες ελαφρότητες. Όχι την ώρα που περνάμε δίπλα σε καρότσια, κουρασμένους ανθρώπους και μια πόλη που πονάει.

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Διαβήτης; Ποιος διαβήτης;

Ο κύριος Μ. έχει έντονη προσωπικότητα. Όταν θέλει κάτι, πρέπει να το πάρει. Όταν δεν του αρέσει κάτι, δεν του το επιβάλεις. Και άμα σε αγαπήσει, δείχνει πως δεν κάνει τσιγκουνιές.

Η μητέρα του από την άλλη, είναι κατουρημένη από την χαρά της. Τώρα, γιατί πριν από μερικές εβδομάδες που ήρθαν σπίτι τους, ήταν για μέρες πολλές τρομοκρατημένη και αγχωμένη. Φοβόμουν ότι τα έκανα όλα λάθος. Δεν ήξερα πώς να ανταποκριθώ στις ανάγκες του. Και για να μη μιλήσω για τα κλάμματά του. Νομίζω πως εγώ έκλαιγα περισσότερο από το μωρό όταν τα έμπηγε.

Σιγά σιγά μπήκαμε σε ρυθμό. Χτες, μέσα σε μια μέρα, μου φάνηκε πως μεγάλωσε και έγινε κανονικό παιδάκι. Παιδευτήκαμε, αλλά την βρίσκουμε την άκρη. Και είμαστε οι γονείς ευτυχισμένοι και στον κόσμο μας, παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην χώρα. Και παρά τον διαβήτη. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έγινε "παρεμπιπτόντως", δηλαδή έχει μπει σε δεύτερη μοίρα.

Τις προάλλες ξέχασα να κάνω την γευματική ινσουλίνη. Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπως και πρώτη φορά μου περισσεύουν ταινίες μέτρησης πριν ξαναγράψω στον γιατρό. Συνήθως αγόραζα 2-3 κουτιά πέρα από τη συνταγή. Στην αρχή ξεκινούσα να τρώω και ο κύριος Μ. άρχιζε να διαμαρτύρεται. Μέχρι να μάθω να τρώω και να θηλάζω ταυτόχρονα, μου πήρε λίγο καιρό. Στο μεταξύ άρπαζα ό,τι υδατάνθρακα έβρισκα πρόχειρο και πήγαινα στο υψηλό μικρό. Η διατροφή μου είναι κι αυτή άλλα αντ'αλλων. Πού η αυστηρότητα και η ακρίβεια προ και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εξακολουθώ και τρώω υγιεινά -εξάλλου η καλή μας αγελάδα, πασχίζει να κατεβάσει γάλα!- αλλά επειδή δε μαγειρεύω εγώ -έχουν επιστρατευτεί δυνάμεις έξωθεν- δεν έχω έλεγχο των υδατανθράκων. Από εκεί που έτρωγα "απλές" τροφές που μπορούσα να ελέγξω, τώρα τρώω "σύνθετες", μαγειρευτά και σούπες -είπαμε, η καλή μας αγελάδα- με αποτέλεσμα μετά από δύο ώρες -αν έχω θυμηθεί να μετρηθώ- το ζάχαρο να είναι γεμάτο εκπλήξεις. Πού λόγος για άσκηση. Μόνο βόλτες με το καρότσι όταν ο ήλιος μας κάνει τη χάρη, ή με το μάρσιπο περιπάτους. Για να μη μιλήσω για την αλλαγή του καθετήρα της αντλίας ή της αμπούλας. Που φτάνω να την κάνω μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο κύριος Μ. αποφασίσει να κοιμηθεί γαλήνια στην κούνια του ή το κρεβάτι μας και η μαμά του το σκάει από το δωμάτιο πριν την πάρει χαμπάρι για να διεκπεραιώσει βιαστικά τις διαβητικές της υποχρεώσεις.

Σιγά σιγά μπαίνουμε σε ρυθμό. Ο κύριος Μ. έχει καταλάβει όλη τη σκηνή, ο διαβήτης είναι στην άκρη ψιλομουτρωμένος. Θα τον ρυθμίσουμε κι αυτόν με τον καιρό. Ήδη έχει αρχίσει να μπαίνει ένας ρυθμός -ο μετρητής με ειδοποιεί να κάνω μέτρηση μετά το γεύμα, τρώω και ταίζω, αλλάζω αμπούλα και τραγουδάω παιδικά τραγουδάκια ή διασκευές ελαφρολαικών.

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Κανένα ρεπό

Τις προάλλες μιλούσα με έναν εκπαιδευτή αντλίας, πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, και συζητούσαμε λίγο για τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την ιατρική γύρω από τον διαβήτη με αφορμή αυτή την ημερίδα για τη μεταμόσχευση νησίδων παγκρέατος που γίνεται στην Αθήνα σε λίγες μέρες.
Του έλεγα πως το πιο κουραστικό είναι πως με τον διαβήτη δεν μπορείς να ξεχαστείς μια μέρα, να πεις "δε θα κάνω ινσουλίνη σήμερα" ή "δε θα μετρηθώ" ή "θα φάω ό,τι μου κατέβει".

Από τον καιρό που διαγνώστηκα, ο διαβήτης είναι συνήθως η πρώτη μου προτεραιότητα. Και συχνά η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από τη διαχείρισή του, πράγμα που αντιλαμβάνομαι πως κουράζει τους γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τιμές στα όρια του φυσιολογικού, καλές γλυκοζυλιωμένες, μια εγκυμοσύνη πολύ καλή, και γενικά βελτιωμένη φυσική κατάσταση.

Τι θα γίνει όμως όταν γεννήσω; Είμαι προετοιμασμένη για το ότι άλλη θα είναι η προτεραιότητά μου τότε και ο διαβήτης θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Γελάω με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι πώς θα το διαχειριστεί όλο αυτό η ψυχαναγκαστική προσωπικότητά μου, με βλέπω με τον μετρητή στο ένα χέρι, την μπανάνα στο άλλο και το μωρό στο βυζί.

Ο άντρας μου που είναι γενικώς τύπος απείρως πιο άνετος και χαλαρός από εμένα, προσπαθεί να βάλει φρένο στην τελειομανία μου και συχνά τσακωνόμαστε για τις αμέτρητες μετρήσεις ή την αυστηρότητα της διατροφής μου. Όπως διαφωνεί όταν έχω κάτι να παραδώσω και ξεχνιέμαι δουλεύοντας στον υπολογιστή για ώρες και μέρες ολόκληρες ή όταν γύριζα από την δουλειά στις εννιά το βράδυ (ενώ ευχαρίστως θα καθόμουν άλλες δύο ωρίτσες στο γραφείο). Την ίδια στάση έχει και όσον αφορά τον μελλοντικό μας συγκάτοικο. Μου λέει "γιατί να το θηλάσεις αποκλειστικά και να ταλαιπωρηθείς;" και διάφορα τέτοια.

Προσπαθώ να του εξηγήσω πως για εμένα αυτό δεν είναι ταλαιπωρία. Όπως ταλαιπωρία δεν είναι οι μετρήσεις και η διατροφή για τον διαβήτη. Ή να παθιάζομαι με τη δουλειά. Αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μου. Που πρέπει βέβαια κάπως να μπουν σε μια ισορροπία μεταξύ τους, αλλά έχω υπομονή και επιμονή να περιμένω τον καιρό που θα γίνει αυτό.