Ήμουν από αυτούς τους ανθρώπους που δεν έδειχναν αδυναμία. Όταν φοβόμουν κάτι, το έκανα. Όταν γυρνούσα από ταξίδι άνοιγα την αλληλογραφία, ύστερα όλες τις βαλίτσες, περιποιόμουν τα λουλούδια του μπαλκονιού. Κουβαλούσα τρεις τσάντες βιβλία στο τρόλει, κρεμασμένη όρθια από την χειρολαβή γιατί δεν έπρεπε να πάρω ταξί. Όσο κουρασμένη κι αν ήμουν, συνέχιζα. Θεωρούσα ότι δεν πρέπει να κανακεύω τον εαυτό μου.
Φυσικά όλα αυτά κάπως πρέπει να αλλάξουν. Δηλαδή δεν βγαίνω πια βρε αδερφάκι μου, πώς να το κάνουμε; Πολύ θα το ήθελα να συνέχιζα με τους ίδιους τους ρυθμούς, super-woman και τα λοιπά, και δουλειά και σπίτι και φιλοδοξίες, αλλά να σου πω την αλήθεια, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω πως χρειάζεται αναθεώρηση το σχέδιο αυτό. Συνεχίζω να πιέζω τον εαυτό μου, όμως τώρα έχω περισσότερα να σκεφτώ και ίσως ήρθε η ώρα να ξανατεθούν οι προτεραιότητες.
Σήμερα γύρισα νωρίτερα από την δουλειά γιατί τις τελευταίες μέρες είμαι άρρωστη. Με πήραξε ένα χάπι και για τρεις μέρες δεν έχω φάει σχεδόν τίποτα. Και αντί να καθίσω στο σπίτι και να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ μέχρι το απόγευμα και να μην κάνω τίποτα, εγώ σηκώθηκα και πήγα στην δουλειά. Έχω αύριο μια προθεσμία που πρέπει να δουλέψω, έχω άλλες μέχρι την Κυριακή, κοντεύει να μου πεταχτεί το μυαλό από τα αυτιά.
Όπα, όπα και όπα. Σκέφτηκα. Κάνε λίγο στην άκρη και σκέψου ρε παιδάκι μου.
Τι θα ήθελες πραγματικά να κάνεις;
Να πάω σπίτι και να λουφάξω κάτω από το πάπλωμα. Να μην μιλήσω σε κανέναν και να κοιμηθώ.
Ε, αυτό να κάνεις.
Και η δουλειά; Αυτά που πρέπει να στείλω;
Να περιμένουν. Δεν χάθηκε και ο κόσμος.
Ίσως ήρθε η ώρα να σταματήσω να τεντώνω τον εαυτό μου σαν το λάστιχο, να προλάβει να τα κάνει όλα και να γίνει όλα όσα πρέπει.
Αυτά και καλή νύχτα.
