Το βιβλίο "Ταξιδεύοντας στη χώρα του διαβήτη" της Ελίνας Γκίκα, το αγόρασα την ημέρα που πήρα τα αποτελέσματα της εξέτασης των αντισωμάτων του διαβήτη.
Καθώς έχω εδώ και δέκα χρόνια ήδη Hashimoto, δηλαδή χρόνια θυρεοειδίτιδα, επίσης αυτοάνοσο νόσημα, συμπέρανα από το χαρτί που μου τύπωσε η υπάλληλος στο Ανοσολογικό, ότι και ο διαβήτης μου είναι αυτοάνοσος, δηλαδή τύπου 1.
Τελοσπάντων, κόντεψα να τρακάρω σε καμιά δεκαριά τοίχους κατά την πορεία μου προς το μετρό. Έως τότε είχα ακόμα μία "ελπίδα" ότι μπορεί να "ήμουν" τύπου 2, πράγμα που θεωρούσα "καλύτερο". Με τα νεύρα κρόσσια, πήρα τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι.
Σταμάτησα σε ένα βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, ζήτησα το βιβλίο της Γκίκα που μου είχε συστήσει ένας γνωστός και το άνοιξα.
Περπατούσα και άρχισα να γελάω με τα απαίσια τέρατα Κετόνες, τον Διαβήτη αλά μάγο, την Ινσουλίνη και τα υπόλοιπα σκίτσα.
Τα πράγματα άρχισαν να μου φαίνονται, όχι ευχάριστα (μην είμαστε και υπερβολικοί!), αλλά τουλάχιστον αντιμετωπίσιμα.
Στο κάτω κάτω, τόσα παιδιά έχουν διαβήτη τύπου 1 και συνεχίζουν τη ζωή τους. Διαβάζουν και τέτοια βιβλία.
Αλλάζουν.
Ε, αυτό πρέπει να κάνω κι εγώ.
Γκίκα, Ελίνα, 2008, Ταξιδεύοντας στη χώρα του διαβήτη. Αθήνα: εκδόσεις Άγκυρα
Από την περιγραφή του βιβλίου:
"Ο διαβήτης όταν πρωτοεμφανίζεται στη ζωή ενός παιδιού, αποτελεί για ολόκληρη την οικογένεια ένα αναπάντεχο ταξίδι.
Η «χώρα» του διαβήτη είναι άγνωστη και φαντάζει τρομακτική και απειλητική. Το ταξίδι σε αυτή είναι μακρύ, γεμάτο αγωνία και ανησυχία. Η σωστή εκπαίδευση και γνώση είναι το «διαβατήριο» για ένα ταξίδι απάνεμο, ακύμαντο, ειρηνικό και ασφαλές.
Το βιβλίο αυτό φιλοδοξεί να παράσχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες (ιατρικές, ψυχολογικές, διατροφικές) σε παιδιά και γονείς, ώστε να ξεκινήσουν το ταξίδι με αυτοπεποίθηση και γνώση και να ζήσουν με τον διαβήτη τους με υπευθυνότητα και αισιοδοξία."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου