Εκτός από τον διαβήτη, υπάρχουν και άλλες προκλήσεις στην ζωή. Τώρα με την "κρίση" και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα -φίλοι που χάνουν την δουλειά τους, προτάσεις για εργασία χωρίς σύμβαση, η ελαχιστοποίηση των εργασιακών δικαιωμάτων και η απουσία επαγγελματικής προοπτικής στον ορίζοντα- τα προβλήματα της καθημερινότητας πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται. Πίστευα, όπως έχω ξαναγράψει, ότι ο διαβήτης θα με βοηθούσε κάπως να επαναπροσδιορίσω τις επιθυμίες μου.
Σκεφτόμουν, ότι στο ερώτημα
"πώς θέλω να είναι η ζωή μου σε δέκα χρόνια"
που αποτελεί τον βασικό δείκτη για να προσεγγίσω κάπως τις επιθυμίες μου και να τις ξεχωρίσω από ανάγκες και φόβους, σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο διαβήτης θα μπορούσε να θέσει αυτό το ερώτημα πιο καθαρά, ή αν θες, με πιο επιτακτικό τρόπο.
Γιατί απλά, αυτά τα δέκα χρόνια μετά, θα πρέπει να δουλεύω κάθε μέρα για να είναι καλά, για να είμαι δηλαδή εγώ καλά, δυνατή και γερή.
Όμως δυστυχώς, το τοπίο παραμένει θολό και εγώ στέκομαι με το μηχανάκι της μέτρησης στο ένα χέρι μετέωρη.
Ο διαβήτης δηλαδή, απλά ήρθε να προστεθεί στις προκλήσεις και σε όσα πρέπει να κάνω, είτε το θέλω είτε όχι.
Η δουλειά μου δε με αμοίβει και δε μου δίνει ευχαρίστηση. Δεν είμαι η μόνη, οι περισσότεροι συνάδελφοί μου βρίσκονται στην ίδια μοίρα.
Θέλω να κάνω μια στροφή που θα αναποδογυρίσει το σύμπαν, να προσπαθήσω για αυτό που ήθελα παλιά και έβαζα στην άκρη, παρασυρμένη από την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Όμως και πάλι, μπλοκάρω.
Αυτό το ποστ δεν έχει καμία σχέση με τον διαβήτη.
Θα μπορούσα να το γράψω και μη όντας διαβητική.
Η ασφυξία που νιώθω δεν έχει να κάνει με τον διαβήτη.
Και παρότι θα ήθελα πολύ να κλάψω την/για την μοίρα μου και να παραπονεθώ μέχρι να πονέσουν τα μηλίγγια μου, για την ατυχία στην υγεία μου, ξέρω πως και χωρίς τον διαβήτη, στο ίδιο τέλμα θα βρισκόμουν.
Μακάρι να μπορούσα να στον στρέψω προς όφελός μου και να με βοηθήσει να φτάσω πιο κοντά σε αυτό που θέλω.
