Κανένα ρεπό

Τις προάλλες μιλούσα με έναν εκπαιδευτή αντλίας, πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, και συζητούσαμε λίγο για τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την ιατρική γύρω από τον διαβήτη με αφορμή αυτή την ημερίδα για τη μεταμόσχευση νησίδων παγκρέατος που γίνεται στην Αθήνα σε λίγες μέρες.
Του έλεγα πως το πιο κουραστικό είναι πως με τον διαβήτη δεν μπορείς να ξεχαστείς μια μέρα, να πεις "δε θα κάνω ινσουλίνη σήμερα" ή "δε θα μετρηθώ" ή "θα φάω ό,τι μου κατέβει".

Από τον καιρό που διαγνώστηκα, ο διαβήτης είναι συνήθως η πρώτη μου προτεραιότητα. Και συχνά η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από τη διαχείρισή του, πράγμα που αντιλαμβάνομαι πως κουράζει τους γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τιμές στα όρια του φυσιολογικού, καλές γλυκοζυλιωμένες, μια εγκυμοσύνη πολύ καλή, και γενικά βελτιωμένη φυσική κατάσταση.

Τι θα γίνει όμως όταν γεννήσω; Είμαι προετοιμασμένη για το ότι άλλη θα είναι η προτεραιότητά μου τότε και ο διαβήτης θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Γελάω με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι πώς θα το διαχειριστεί όλο αυτό η ψυχαναγκαστική προσωπικότητά μου, με βλέπω με τον μετρητή στο ένα χέρι, την μπανάνα στο άλλο και το μωρό στο βυζί.

Ο άντρας μου που είναι γενικώς τύπος απείρως πιο άνετος και χαλαρός από εμένα, προσπαθεί να βάλει φρένο στην τελειομανία μου και συχνά τσακωνόμαστε για τις αμέτρητες μετρήσεις ή την αυστηρότητα της διατροφής μου. Όπως διαφωνεί όταν έχω κάτι να παραδώσω και ξεχνιέμαι δουλεύοντας στον υπολογιστή για ώρες και μέρες ολόκληρες ή όταν γύριζα από την δουλειά στις εννιά το βράδυ (ενώ ευχαρίστως θα καθόμουν άλλες δύο ωρίτσες στο γραφείο). Την ίδια στάση έχει και όσον αφορά τον μελλοντικό μας συγκάτοικο. Μου λέει "γιατί να το θηλάσεις αποκλειστικά και να ταλαιπωρηθείς;" και διάφορα τέτοια.

Προσπαθώ να του εξηγήσω πως για εμένα αυτό δεν είναι ταλαιπωρία. Όπως ταλαιπωρία δεν είναι οι μετρήσεις και η διατροφή για τον διαβήτη. Ή να παθιάζομαι με τη δουλειά. Αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μου. Που πρέπει βέβαια κάπως να μπουν σε μια ισορροπία μεταξύ τους, αλλά έχω υπομονή και επιμονή να περιμένω τον καιρό που θα γίνει αυτό.

Ο καιρός γαρ εγγύς

Καθώς πλησιάζει ο καιρός του τοκετού, η πίεση όλο και αυξάνεται. Οι επισκέψεις στους γιατρούς πυκνώνουν, οι ανάγκες μου σε ινσουλίνη έχουν διπλασιαστεί, και άλλες εξετάσεις και άλλα ραντεβού. Σε γενικές γραμμές, ακόμα και για μια ελεγκτική προσωπικότητα σαν τη δική μου, οι τιμές μου είναι καλές. Μπορεί να εμφανίζονται απρόβλεπτα και φαινομενικά ανεξήγητα νούμερα κάποιες φορές, αλλά έχω πολύ καιρό να δω πάνω από 150 στον μετρητή. Το έμβρυο δεν παρουσιάζει καμία από τις πιθανές ενδείξεις εξαιτίας του διαβήτη, αντίθετα είναι ο καημενούλης λιγνότερος και κομψότερος από ό,τι την υπολογισμένη ηλικία του.

Δεδομένης της μέχρι τώρα συνολικής εικόνας, δικής μου, του εμβρύου και του πλακούντα, με τον γιατρό σχεδιάζουμε κολπικό τοκετό. Ξέρω όμως πως από τις αρχές του 8ου μήνα που είμαι τώρα, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έτσι, επιχειρώ να είμαι ψύχραιμη και να πηγαίνω μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα. Αυτή η αναμονή και αβεβαιότητα εντείνει την πίεση.

Στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού συναντώ άλλες εγκύους. Όλες ανησυχούν μήπως συμβεί κάτι απρόβλεπτο, όλες θέλουν να κάνουν κολπικό τοκετό, να θηλάσουν τουλάχιστον έξι μήνες, οι περισσότερες έχουν παραγγείλει μάρσιπο, φαντάζομαι και ρούχα αποκλειστικά από βαμβάκι τα οποία έχουν πλύνει όπως κι εγώ με υποαλλεργικό απορρυπαντικό.
Όλες έχουμε διαβάσει έναν σκασμό βιβλία και άρθρα, what to expect when you're expecting και τα λοιπά, ακόμα και οι πιο κριτικές. Όλες ξέρουμε πριν το σεμινάριο περί "Braxton Hicks" συσπάσεων, τη σημασία του μητρικού θηλασμού, έχουμε αυτοπεποίθηση για την ακύρωση των προκαταλήψεων μαμάδων (όχι σταυροπόδι τα πόδια, όχι περπάτημα ή γυμναστική), μπορούμε να σου δείξουμε πού είναι το δικό σου περίνεο και πώς να το γυμνάσεις, έχουμε εντρυφήσει και σε αμφίβολες θεωρίες εμβρυικής ψυχολειτουργίας. Υπερβολική έκθεση στην πληροφορία.

Αντιλαμβάνομαι ότι η ατμόσφαιρα σε αυτά τα σεμινάρια είναι γεμάτη από την ανυπομονησία όλων μας και πως αυτή η αγωνία που έχω τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες είναι κάτι κοινό, λίγο πριν από εκείνη την ώρα, που νιώθουμε όλες μας. Όμως μερικές φορές μου τη δίνει που ο διαβήτης διαφοροποιεί εκ των προτέρων και εξ ορισμού τη δική μου εμπειρία. Κάποιες έχουν παρουσιάσει διαβήτη κύησης και τα νεύρα τους έχουν σπάσει από την αυστηρή δίαιτα. Ονειρεύονται τη μέρα που θα γεννήσουν και θα ξαναφάνε προφιτερόλ. Όταν με ρωτάνε πότε θα φάω εγώ γλυκό, τους απαντώ ότι εγώ μπορώ να φάω και τώρα εφόσον το ρυθμίσω. Για μένα, η διατροφή για τον διαβήτη είναι παιχνιδάκι και είναι τόσο μέρος της καθημερινότητάς μου που το περίεργο θα ήταν ξαφνικά να αρχίσω να ζω διαφορετικά.

Όμως έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη διαδικασία του τοκετού. Δε θα έχω εγώ τον έλεγχο της ινσουλίνης, αφού την αντλία δε θα τη φοράω. Μετρήσεις θα μπορώ να κάνω μόνη μου; Θα πρέπει να επαφίεμαι σε νοσηλευτές και γιατρούς για το ζάχαρο; Πού θα ξέρω τι θα τρώω; Πόσοι υδατάνθρακες θα είναι αυτά; Και αν κάνω καισαρική; Και το μωρό; Θα το φροντίσουν όπως πρέπει για υπογλυκαιμίες; Γιατί να μην το έχω μαζί μου από την αρχή όπως οι άλλες; Ξέρω πως όλα αυτά θα τα συζητήσω 'όταν έρθει η ώρα' με τον διαβητολόγο και τον μαιευτήρα που με παρακολουθούν, όμως πώς μπορώ να εκχωρίσω όλον τον έλεγχο σε άλλους;

Τσουουουουουουουπ!!!!

Εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες, περισσότερες από δώδεκα μετρήσεις τη μέρα, ξυπνητήρι για μέτρηση στις 2.00, τις 4.00, και τις 6.00 το χάραμα, διάβασμα και ενημέρωση, τηλέφωνα και ραντεβού με γιατρούς, υπερηχογραφήματα, μετρήσεις του εμβρύου, επισκέψεις στο ΙΚΑ, διατροφή και μαγείρεμα, μαγείρεμα, μαγείρεμα, σαλάτες, ψητά και βραστά λαχανικά, κρέας και κοτόπουλο, περπάτημα και ενδιάμεσα μετρήσεις, μετρήσεις, μετρήσεις.

Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτα, παιχνιδάκι μου φαίνονται.


Αρκεί όλα να συνεχίσουν να πηγαίνουν τόσο καλά όσο τώρα και σε δυο μήνες τσουουουουουουουουουουουπ! να ξεμυτίσει!!