Τις προάλλες μιλούσα με έναν εκπαιδευτή αντλίας, πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, και συζητούσαμε λίγο για τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την ιατρική γύρω από τον διαβήτη με αφορμή αυτή την ημερίδα για τη μεταμόσχευση νησίδων παγκρέατος που γίνεται στην Αθήνα σε λίγες μέρες.
Του έλεγα πως το πιο κουραστικό είναι πως με τον διαβήτη δεν μπορείς να ξεχαστείς μια μέρα, να πεις "δε θα κάνω ινσουλίνη σήμερα" ή "δε θα μετρηθώ" ή "θα φάω ό,τι μου κατέβει".
Από τον καιρό που διαγνώστηκα, ο διαβήτης είναι συνήθως η πρώτη μου προτεραιότητα. Και συχνά η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από τη διαχείρισή του, πράγμα που αντιλαμβάνομαι πως κουράζει τους γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τιμές στα όρια του φυσιολογικού, καλές γλυκοζυλιωμένες, μια εγκυμοσύνη πολύ καλή, και γενικά βελτιωμένη φυσική κατάσταση.
Τι θα γίνει όμως όταν γεννήσω; Είμαι προετοιμασμένη για το ότι άλλη θα είναι η προτεραιότητά μου τότε και ο διαβήτης θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Γελάω με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι πώς θα το διαχειριστεί όλο αυτό η ψυχαναγκαστική προσωπικότητά μου, με βλέπω με τον μετρητή στο ένα χέρι, την μπανάνα στο άλλο και το μωρό στο βυζί.
Ο άντρας μου που είναι γενικώς τύπος απείρως πιο άνετος και χαλαρός από εμένα, προσπαθεί να βάλει φρένο στην τελειομανία μου και συχνά τσακωνόμαστε για τις αμέτρητες μετρήσεις ή την αυστηρότητα της διατροφής μου. Όπως διαφωνεί όταν έχω κάτι να παραδώσω και ξεχνιέμαι δουλεύοντας στον υπολογιστή για ώρες και μέρες ολόκληρες ή όταν γύριζα από την δουλειά στις εννιά το βράδυ (ενώ ευχαρίστως θα καθόμουν άλλες δύο ωρίτσες στο γραφείο). Την ίδια στάση έχει και όσον αφορά τον μελλοντικό μας συγκάτοικο. Μου λέει "γιατί να το θηλάσεις αποκλειστικά και να ταλαιπωρηθείς;" και διάφορα τέτοια.
Προσπαθώ να του εξηγήσω πως για εμένα αυτό δεν είναι ταλαιπωρία. Όπως ταλαιπωρία δεν είναι οι μετρήσεις και η διατροφή για τον διαβήτη. Ή να παθιάζομαι με τη δουλειά. Αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μου. Που πρέπει βέβαια κάπως να μπουν σε μια ισορροπία μεταξύ τους, αλλά έχω υπομονή και επιμονή να περιμένω τον καιρό που θα γίνει αυτό.
Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
Ο καιρός γαρ εγγύς
Καθώς πλησιάζει ο καιρός του τοκετού, η πίεση όλο και αυξάνεται. Οι επισκέψεις στους γιατρούς πυκνώνουν, οι ανάγκες μου σε ινσουλίνη έχουν διπλασιαστεί, και άλλες εξετάσεις και άλλα ραντεβού. Σε γενικές γραμμές, ακόμα και για μια ελεγκτική προσωπικότητα σαν τη δική μου, οι τιμές μου είναι καλές. Μπορεί να εμφανίζονται απρόβλεπτα και φαινομενικά ανεξήγητα νούμερα κάποιες φορές, αλλά έχω πολύ καιρό να δω πάνω από 150 στον μετρητή. Το έμβρυο δεν παρουσιάζει καμία από τις πιθανές ενδείξεις εξαιτίας του διαβήτη, αντίθετα είναι ο καημενούλης λιγνότερος και κομψότερος από ό,τι την υπολογισμένη ηλικία του.
Δεδομένης της μέχρι τώρα συνολικής εικόνας, δικής μου, του εμβρύου και του πλακούντα, με τον γιατρό σχεδιάζουμε κολπικό τοκετό. Ξέρω όμως πως από τις αρχές του 8ου μήνα που είμαι τώρα, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έτσι, επιχειρώ να είμαι ψύχραιμη και να πηγαίνω μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα. Αυτή η αναμονή και αβεβαιότητα εντείνει την πίεση.
Στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού συναντώ άλλες εγκύους. Όλες ανησυχούν μήπως συμβεί κάτι απρόβλεπτο, όλες θέλουν να κάνουν κολπικό τοκετό, να θηλάσουν τουλάχιστον έξι μήνες, οι περισσότερες έχουν παραγγείλει μάρσιπο, φαντάζομαι και ρούχα αποκλειστικά από βαμβάκι τα οποία έχουν πλύνει όπως κι εγώ με υποαλλεργικό απορρυπαντικό.
Όλες έχουμε διαβάσει έναν σκασμό βιβλία και άρθρα, what to expect when you're expecting και τα λοιπά, ακόμα και οι πιο κριτικές. Όλες ξέρουμε πριν το σεμινάριο περί "Braxton Hicks" συσπάσεων, τη σημασία του μητρικού θηλασμού, έχουμε αυτοπεποίθηση για την ακύρωση των προκαταλήψεων μαμάδων (όχι σταυροπόδι τα πόδια, όχι περπάτημα ή γυμναστική), μπορούμε να σου δείξουμε πού είναι το δικό σου περίνεο και πώς να το γυμνάσεις, έχουμε εντρυφήσει και σε αμφίβολες θεωρίες εμβρυικής ψυχολειτουργίας. Υπερβολική έκθεση στην πληροφορία.
Αντιλαμβάνομαι ότι η ατμόσφαιρα σε αυτά τα σεμινάρια είναι γεμάτη από την ανυπομονησία όλων μας και πως αυτή η αγωνία που έχω τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες είναι κάτι κοινό, λίγο πριν από εκείνη την ώρα, που νιώθουμε όλες μας. Όμως μερικές φορές μου τη δίνει που ο διαβήτης διαφοροποιεί εκ των προτέρων και εξ ορισμού τη δική μου εμπειρία. Κάποιες έχουν παρουσιάσει διαβήτη κύησης και τα νεύρα τους έχουν σπάσει από την αυστηρή δίαιτα. Ονειρεύονται τη μέρα που θα γεννήσουν και θα ξαναφάνε προφιτερόλ. Όταν με ρωτάνε πότε θα φάω εγώ γλυκό, τους απαντώ ότι εγώ μπορώ να φάω και τώρα εφόσον το ρυθμίσω. Για μένα, η διατροφή για τον διαβήτη είναι παιχνιδάκι και είναι τόσο μέρος της καθημερινότητάς μου που το περίεργο θα ήταν ξαφνικά να αρχίσω να ζω διαφορετικά.
Όμως έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη διαδικασία του τοκετού. Δε θα έχω εγώ τον έλεγχο της ινσουλίνης, αφού την αντλία δε θα τη φοράω. Μετρήσεις θα μπορώ να κάνω μόνη μου; Θα πρέπει να επαφίεμαι σε νοσηλευτές και γιατρούς για το ζάχαρο; Πού θα ξέρω τι θα τρώω; Πόσοι υδατάνθρακες θα είναι αυτά; Και αν κάνω καισαρική; Και το μωρό; Θα το φροντίσουν όπως πρέπει για υπογλυκαιμίες; Γιατί να μην το έχω μαζί μου από την αρχή όπως οι άλλες; Ξέρω πως όλα αυτά θα τα συζητήσω 'όταν έρθει η ώρα' με τον διαβητολόγο και τον μαιευτήρα που με παρακολουθούν, όμως πώς μπορώ να εκχωρίσω όλον τον έλεγχο σε άλλους;
Δεδομένης της μέχρι τώρα συνολικής εικόνας, δικής μου, του εμβρύου και του πλακούντα, με τον γιατρό σχεδιάζουμε κολπικό τοκετό. Ξέρω όμως πως από τις αρχές του 8ου μήνα που είμαι τώρα, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έτσι, επιχειρώ να είμαι ψύχραιμη και να πηγαίνω μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα. Αυτή η αναμονή και αβεβαιότητα εντείνει την πίεση.
Στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού συναντώ άλλες εγκύους. Όλες ανησυχούν μήπως συμβεί κάτι απρόβλεπτο, όλες θέλουν να κάνουν κολπικό τοκετό, να θηλάσουν τουλάχιστον έξι μήνες, οι περισσότερες έχουν παραγγείλει μάρσιπο, φαντάζομαι και ρούχα αποκλειστικά από βαμβάκι τα οποία έχουν πλύνει όπως κι εγώ με υποαλλεργικό απορρυπαντικό.
Όλες έχουμε διαβάσει έναν σκασμό βιβλία και άρθρα, what to expect when you're expecting και τα λοιπά, ακόμα και οι πιο κριτικές. Όλες ξέρουμε πριν το σεμινάριο περί "Braxton Hicks" συσπάσεων, τη σημασία του μητρικού θηλασμού, έχουμε αυτοπεποίθηση για την ακύρωση των προκαταλήψεων μαμάδων (όχι σταυροπόδι τα πόδια, όχι περπάτημα ή γυμναστική), μπορούμε να σου δείξουμε πού είναι το δικό σου περίνεο και πώς να το γυμνάσεις, έχουμε εντρυφήσει και σε αμφίβολες θεωρίες εμβρυικής ψυχολειτουργίας. Υπερβολική έκθεση στην πληροφορία.
Αντιλαμβάνομαι ότι η ατμόσφαιρα σε αυτά τα σεμινάρια είναι γεμάτη από την ανυπομονησία όλων μας και πως αυτή η αγωνία που έχω τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες είναι κάτι κοινό, λίγο πριν από εκείνη την ώρα, που νιώθουμε όλες μας. Όμως μερικές φορές μου τη δίνει που ο διαβήτης διαφοροποιεί εκ των προτέρων και εξ ορισμού τη δική μου εμπειρία. Κάποιες έχουν παρουσιάσει διαβήτη κύησης και τα νεύρα τους έχουν σπάσει από την αυστηρή δίαιτα. Ονειρεύονται τη μέρα που θα γεννήσουν και θα ξαναφάνε προφιτερόλ. Όταν με ρωτάνε πότε θα φάω εγώ γλυκό, τους απαντώ ότι εγώ μπορώ να φάω και τώρα εφόσον το ρυθμίσω. Για μένα, η διατροφή για τον διαβήτη είναι παιχνιδάκι και είναι τόσο μέρος της καθημερινότητάς μου που το περίεργο θα ήταν ξαφνικά να αρχίσω να ζω διαφορετικά.
Όμως έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη διαδικασία του τοκετού. Δε θα έχω εγώ τον έλεγχο της ινσουλίνης, αφού την αντλία δε θα τη φοράω. Μετρήσεις θα μπορώ να κάνω μόνη μου; Θα πρέπει να επαφίεμαι σε νοσηλευτές και γιατρούς για το ζάχαρο; Πού θα ξέρω τι θα τρώω; Πόσοι υδατάνθρακες θα είναι αυτά; Και αν κάνω καισαρική; Και το μωρό; Θα το φροντίσουν όπως πρέπει για υπογλυκαιμίες; Γιατί να μην το έχω μαζί μου από την αρχή όπως οι άλλες; Ξέρω πως όλα αυτά θα τα συζητήσω 'όταν έρθει η ώρα' με τον διαβητολόγο και τον μαιευτήρα που με παρακολουθούν, όμως πώς μπορώ να εκχωρίσω όλον τον έλεγχο σε άλλους;
Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011
Τσουουουουουουουπ!!!!
Εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες, περισσότερες από δώδεκα μετρήσεις τη μέρα, ξυπνητήρι για μέτρηση στις 2.00, τις 4.00, και τις 6.00 το χάραμα, διάβασμα και ενημέρωση, τηλέφωνα και ραντεβού με γιατρούς, υπερηχογραφήματα, μετρήσεις του εμβρύου, επισκέψεις στο ΙΚΑ, διατροφή και μαγείρεμα, μαγείρεμα, μαγείρεμα, σαλάτες, ψητά και βραστά λαχανικά, κρέας και κοτόπουλο, περπάτημα και ενδιάμεσα μετρήσεις, μετρήσεις, μετρήσεις.
Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτα, παιχνιδάκι μου φαίνονται.
Αρκεί όλα να συνεχίσουν να πηγαίνουν τόσο καλά όσο τώρα και σε δυο μήνες τσουουουουουουουουουουουπ! να ξεμυτίσει!!
Όμως όλα αυτά δεν είναι τίποτα, παιχνιδάκι μου φαίνονται.
Αρκεί όλα να συνεχίσουν να πηγαίνουν τόσο καλά όσο τώρα και σε δυο μήνες τσουουουουουουουουουουουπ! να ξεμυτίσει!!
Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011
The essense of life: ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΥΓΕΙΑΣ
The essense of life: ΝΤΡΟΠΗ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΥΓΕΙΑΣ
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο
Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο
Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011
Ανοιχτή επιστολή προς τον διοικητή του ΙΚΑ
Αθήνα, 1 Ιουλίου 2011
Ανοιχτή επιστολή προς τον διοικητή του ΙΚΑ
Κο Ροβέρτο Σπυρόπουλο
Αξιότιμε κε διοικητά,
Είμαι ασφαλισμένη στο ΙΚΑ και ινσουλινοεξαρτώμενη. Ως πάσχουσα από χρόνια πάθηση η οποία απαιτεί συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, είμαι τακτή αποδέκτρια των υπηρεσιών του ΙΚΑ. Καθώς όμως δεν υπάρχει καμία πρόνοια για χρόνιους πάσχοντες καθ’όλη τη διάρκεια της συνδιαλλαγής τους με το ΙΚΑ, υφίσταμαι κι εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι συμπάσχοντές μου αφάνταστη ταλαιπωρία και ματαίωση, εξαιτίας της γραφειοκρατίας και πολλές φορές της άγνοιας των υπαλλήλων –υγειονομικών, δηλαδή γιατρών, αλλά και διοικητικού προσωπικού.
Αυτή τη στιγμή για την αντιμετώπιση του διαβήτη βρίσκομαι σε θεραπεία με αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης, η οποία έχει εγκριθεί από το ΚΕΣΥ και το ΙΚΑ. Η θεραπεία με αντλία ινσουλίνης απαιτεί εκτός από τα συνήθη φαρμακευτικά σκευάσματα (ινσουλίνη) και αναλώσιμα είδη (ταινίες μέτρησης σακχάρου), μια σειρά από είδη που σχετίζονται με την αντλία αυτή καθαυτή: καθετήρες, αμπούλες ινσουλίνης κοκ. Η προμήθεια αυτών των ειδών δυστυχώς δε γίνεται από το φαρμακείο με συνταγή ιατρού του ΙΚΑ, όπως ισχύει για τα άλλα φάρμακα/ αναλώσιμα ή από το ίδιο το φαρμακείο του ΙΚΑ, αλλά απευθείας από την φαρμακευτική εταιρεία, προμηθεύτρια της εκάστοτε εταιρείας της αντλίας ινσουλίνης.
Δυστυχώς, χρειάστηκαν τουλάχιστον τρεις μήνες, δεκάδες τηλεφωνήματα και πολύωρες επισκέψεις σε τρία διαφορετικά υποκαταστήματα του ΙΚΑ (οι πληροφορίες και λεπτομέρειες είναι στη διάθεσή σας), για να καταφέρω να βρω τον τρόπο:
- για την έγκριση της αντλίας ινσουλίνης (αφού κανένας διοικητικός υπάλληλος δεν ήταν ενήμερος)
- για τη συνταγογράφηση των αναλωσίμων αντλίας (αφού κανένας γιατρός δε γνώριζε τον τρόπο)
Περιττό να σας πω, ότι στο διάστημα αυτό, η αγορά και κάλυψη των σχετικών εξόδων έγινε αποκλειστικά από εμένα την ίδια.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τελικά βρέθηκε άκρη, αυτό δεν οδήγησε στη λήξη της ταλαιπωρία, αλλά μάλλον στην ανανέωσή της επ’άπειρον. Διότι:
- εκτός από τη μηνιαία επίσκεψή μου σε ιατρό του ΙΚΑ για να συνταγογραφήσει ινσουλίνες και ταινίες μέτρησης αλλά και τα είδη αντλίας
- και συνακόλουθα στον ελεγκτή του ΙΚΑ
- κάθε μήνα πρέπει να επισκέπτομαι μια δεύτερη φορά το ΙΚΑ της περιοχής μου, και ειδικότερα το τμήμα των Παροχών, ώστε να αποζημιώνομαι για τα χρήματα που καταβάλω μόνο για την αντλία ινσουλίνης (περίπου 350 ευρώ μηνιαίως). Δυστυχώς η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει μία αφάνταση ταλαιπωρία διάρκειας τριών τουλάχιστων ωρών, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες και ένταση, καθώς στο Τμήμα Παροχών εντάσσονται διαφορετικών ειδών διαδικασίες.
Και, αναρωτιέμαι:
- Γιατί δεν υπάρχει καμία πρόνοια και πρόβλεψη για χρονίως πάσχοντες οι οποίοι αναγκαστικά είναι συχνοί αποδέκτες των υπηρεσιών του ΙΚΑ; Γιατί, για παράδειγμα, να εξυπηρετούνται μαζί με ανθρώπους που αιτούνται να συμμετάσχουν σε λουτροθεραπείες και που μπορεί να είναι έως και τριάντα άτομα την ημέρα μερικές εποχές του χρόνου (στο τμήμα Παροχών, στην προκειμένη περίπτωση);
- Γιατί ιατροί και διοικητικό προσωπικό έχουν στη συντριπτική τους πλειονότητα πλήρη άγνοια για τις διαδικασίες (συνταγογράφηση αναλωσίμων αντλίας ή την ίδια τη διαδικασία έγκρισης αντλίας μέσω ΚΕΣΥ); Γιατί δεν τους αποστέλλεται μία εγκύκλιος με λεπτομερείς οδηγίες, ώστε να γνωρίζουν οι ίδιοι και να ενημερώνουν και τον ασφαλισμένο;
- Για ποιο λόγο, εφόσον πρόκειται για μία χρόνια πάθηση, δίχως ίαση (τουλάχιστον μέχρι σήμερα), να πρέπει ο πάσχων να κάνει 2 επισκέψεις το μήνα στο ΙΚΑ, όταν η θεραπεία παραμένει ίδια για ολόκληρα χρόνια; Γιατί πρέπει κάθε φορά να αγωνιούμε να βρούμε ραντεβού για τον επόμενο μήνα για να συνταγογραφήσουμε φάρμακα απαραίτητα για την ίδια την επιβίωσή μας; Γιατί να μη γίνεται η συνταγογράφηση για τρεις μήνες, για παράδειγμα;
- Γιατί τα σχετικά είδη αντλίας δεν μπορούν να συνταγογραφηθούν από ιατρούς εκτός ΙΚΑ που συνεργάζονται με τον φορέα; (όπως με πληροφόρησε σχετικός ιατρός αλλά και όπως αντιλαμβάνομαι, εφόσον πρέπει κάθε φορά να εγκρίνονται από ελεγκτή. Εκτός αν και αυτό το ερώτημα εντάσσεται στο παραπάνω περί άγνοιας);
Όπως είδατε, επέλεξα να μην εμπλουτίσω την επιστολή μου με γλαφυρές περιγραφές της συναναστροφής μου με δεκάδες υπαλλήλους και ιατρούς του ΙΚΑ, παρότι διαθέτω πολλά περιστατικά που μπορούν να διανθίσουν τα όσα γράφω με επιθετικότητα, προσβολές και απαξίωση, αλλά και ανθρώπινο ενδιαφέρον κατά την προσπάθεια να βοηθήσουν τον ασφαλισμένο με συνεχή τηλεφωνήματα σε άλλες υπηρεσίες.
Δεν αναφέρομαι λεπτομερώς σε αυτά τα περιστατικά, διότι αυτό που επιθυμώ με την επιστολή αυτή είναι να κάνω γνωστά τα απτά προβλήματα που αντιμετωπίζω εγώ και άλλοι ινσουλινοεξαρτώμενοι, ειδικότερα όσοι βρίσκονται σε θεραπεία με αντλία ινσουλίνης, και να ζητήσω την παρέμβασή σας.
Θεωρώ ότι κάθε κοινωνία που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, πόσω μάλλον ένας ασφαλιστικός φορέας, πρέπει να λαμβάνει ειδική μέριμνα για αυτές τις κατηγορίες πληθυσμού.
Με τιμή,
Δ.
Ανοιχτή επιστολή προς τον διοικητή του ΙΚΑ
Κο Ροβέρτο Σπυρόπουλο
Αξιότιμε κε διοικητά,
Είμαι ασφαλισμένη στο ΙΚΑ και ινσουλινοεξαρτώμενη. Ως πάσχουσα από χρόνια πάθηση η οποία απαιτεί συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία, είμαι τακτή αποδέκτρια των υπηρεσιών του ΙΚΑ. Καθώς όμως δεν υπάρχει καμία πρόνοια για χρόνιους πάσχοντες καθ’όλη τη διάρκεια της συνδιαλλαγής τους με το ΙΚΑ, υφίσταμαι κι εγώ όπως και χιλιάδες άλλοι συμπάσχοντές μου αφάνταστη ταλαιπωρία και ματαίωση, εξαιτίας της γραφειοκρατίας και πολλές φορές της άγνοιας των υπαλλήλων –υγειονομικών, δηλαδή γιατρών, αλλά και διοικητικού προσωπικού.
Αυτή τη στιγμή για την αντιμετώπιση του διαβήτη βρίσκομαι σε θεραπεία με αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης, η οποία έχει εγκριθεί από το ΚΕΣΥ και το ΙΚΑ. Η θεραπεία με αντλία ινσουλίνης απαιτεί εκτός από τα συνήθη φαρμακευτικά σκευάσματα (ινσουλίνη) και αναλώσιμα είδη (ταινίες μέτρησης σακχάρου), μια σειρά από είδη που σχετίζονται με την αντλία αυτή καθαυτή: καθετήρες, αμπούλες ινσουλίνης κοκ. Η προμήθεια αυτών των ειδών δυστυχώς δε γίνεται από το φαρμακείο με συνταγή ιατρού του ΙΚΑ, όπως ισχύει για τα άλλα φάρμακα/ αναλώσιμα ή από το ίδιο το φαρμακείο του ΙΚΑ, αλλά απευθείας από την φαρμακευτική εταιρεία, προμηθεύτρια της εκάστοτε εταιρείας της αντλίας ινσουλίνης.
Δυστυχώς, χρειάστηκαν τουλάχιστον τρεις μήνες, δεκάδες τηλεφωνήματα και πολύωρες επισκέψεις σε τρία διαφορετικά υποκαταστήματα του ΙΚΑ (οι πληροφορίες και λεπτομέρειες είναι στη διάθεσή σας), για να καταφέρω να βρω τον τρόπο:
- για την έγκριση της αντλίας ινσουλίνης (αφού κανένας διοικητικός υπάλληλος δεν ήταν ενήμερος)
- για τη συνταγογράφηση των αναλωσίμων αντλίας (αφού κανένας γιατρός δε γνώριζε τον τρόπο)
Περιττό να σας πω, ότι στο διάστημα αυτό, η αγορά και κάλυψη των σχετικών εξόδων έγινε αποκλειστικά από εμένα την ίδια.
Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τελικά βρέθηκε άκρη, αυτό δεν οδήγησε στη λήξη της ταλαιπωρία, αλλά μάλλον στην ανανέωσή της επ’άπειρον. Διότι:
- εκτός από τη μηνιαία επίσκεψή μου σε ιατρό του ΙΚΑ για να συνταγογραφήσει ινσουλίνες και ταινίες μέτρησης αλλά και τα είδη αντλίας
- και συνακόλουθα στον ελεγκτή του ΙΚΑ
- κάθε μήνα πρέπει να επισκέπτομαι μια δεύτερη φορά το ΙΚΑ της περιοχής μου, και ειδικότερα το τμήμα των Παροχών, ώστε να αποζημιώνομαι για τα χρήματα που καταβάλω μόνο για την αντλία ινσουλίνης (περίπου 350 ευρώ μηνιαίως). Δυστυχώς η διαδικασία αυτή περιλαμβάνει μία αφάνταση ταλαιπωρία διάρκειας τριών τουλάχιστων ωρών, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες και ένταση, καθώς στο Τμήμα Παροχών εντάσσονται διαφορετικών ειδών διαδικασίες.
Και, αναρωτιέμαι:
- Γιατί δεν υπάρχει καμία πρόνοια και πρόβλεψη για χρονίως πάσχοντες οι οποίοι αναγκαστικά είναι συχνοί αποδέκτες των υπηρεσιών του ΙΚΑ; Γιατί, για παράδειγμα, να εξυπηρετούνται μαζί με ανθρώπους που αιτούνται να συμμετάσχουν σε λουτροθεραπείες και που μπορεί να είναι έως και τριάντα άτομα την ημέρα μερικές εποχές του χρόνου (στο τμήμα Παροχών, στην προκειμένη περίπτωση);
- Γιατί ιατροί και διοικητικό προσωπικό έχουν στη συντριπτική τους πλειονότητα πλήρη άγνοια για τις διαδικασίες (συνταγογράφηση αναλωσίμων αντλίας ή την ίδια τη διαδικασία έγκρισης αντλίας μέσω ΚΕΣΥ); Γιατί δεν τους αποστέλλεται μία εγκύκλιος με λεπτομερείς οδηγίες, ώστε να γνωρίζουν οι ίδιοι και να ενημερώνουν και τον ασφαλισμένο;
- Για ποιο λόγο, εφόσον πρόκειται για μία χρόνια πάθηση, δίχως ίαση (τουλάχιστον μέχρι σήμερα), να πρέπει ο πάσχων να κάνει 2 επισκέψεις το μήνα στο ΙΚΑ, όταν η θεραπεία παραμένει ίδια για ολόκληρα χρόνια; Γιατί πρέπει κάθε φορά να αγωνιούμε να βρούμε ραντεβού για τον επόμενο μήνα για να συνταγογραφήσουμε φάρμακα απαραίτητα για την ίδια την επιβίωσή μας; Γιατί να μη γίνεται η συνταγογράφηση για τρεις μήνες, για παράδειγμα;
- Γιατί τα σχετικά είδη αντλίας δεν μπορούν να συνταγογραφηθούν από ιατρούς εκτός ΙΚΑ που συνεργάζονται με τον φορέα; (όπως με πληροφόρησε σχετικός ιατρός αλλά και όπως αντιλαμβάνομαι, εφόσον πρέπει κάθε φορά να εγκρίνονται από ελεγκτή. Εκτός αν και αυτό το ερώτημα εντάσσεται στο παραπάνω περί άγνοιας);
Όπως είδατε, επέλεξα να μην εμπλουτίσω την επιστολή μου με γλαφυρές περιγραφές της συναναστροφής μου με δεκάδες υπαλλήλους και ιατρούς του ΙΚΑ, παρότι διαθέτω πολλά περιστατικά που μπορούν να διανθίσουν τα όσα γράφω με επιθετικότητα, προσβολές και απαξίωση, αλλά και ανθρώπινο ενδιαφέρον κατά την προσπάθεια να βοηθήσουν τον ασφαλισμένο με συνεχή τηλεφωνήματα σε άλλες υπηρεσίες.
Δεν αναφέρομαι λεπτομερώς σε αυτά τα περιστατικά, διότι αυτό που επιθυμώ με την επιστολή αυτή είναι να κάνω γνωστά τα απτά προβλήματα που αντιμετωπίζω εγώ και άλλοι ινσουλινοεξαρτώμενοι, ειδικότερα όσοι βρίσκονται σε θεραπεία με αντλία ινσουλίνης, και να ζητήσω την παρέμβασή σας.
Θεωρώ ότι κάθε κοινωνία που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα δικαιώματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες, πόσω μάλλον ένας ασφαλιστικός φορέας, πρέπει να λαμβάνει ειδική μέριμνα για αυτές τις κατηγορίες πληθυσμού.
Με τιμή,
Δ.
Τρίτη 14 Ιουνίου 2011
Εφιάλτης στο ΙΚΑ
Το ταξίδι στο ΙΚΑ είναι ένας εφιάλτης, ακόμα και αν κανένας είναι εξοπλισμένος με όλα τα δυνατά όπλα: βιβλίο, περιοδικό, μουσική σε ακουστικά, νερό, φρούτο, αναπαυτικά ρούχα και παπούτσια.
Τώρα με την αντλία μάλιστα, η εμπειρία μου με το ΙΚΑ έφτασε στο πιο ακραίο σημείο. Ποτέ οι υπάλληλοι δεν ήξεραν με την πρώτη για τις διαδικασίες (πχ αποζημίωση αναλωσίμων) και έτσι πέρασα πολλές ώρες από γραφείο σε γραφείο να βλέπω γραμματείς, προϊσταμένους και τον διευθυντή να προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, να μπλέκονται στα δίχτυα της γραφειοκρατίας. Μετά από ένα μήνα βρέθηκε άκρη και ένιωσα πραγματικά ανακουφισμένη και υπερήφανη που μπόρεσα να φέρω σε πέρας και αυτή τη δοκιμασία.
Ωστόσο δεν είχα τότε αντιληφθεί πως αυτή ήταν μόνο η αρχή και πως, άθελά μου, έβαζα τον εαυτό μου σε έναν νέο φαύλο κύκλο σχέσεων με το ΙΚΑ.
Διότι για την αποζημίωση των αναλωσίμων -τα οποία παραγγέλνω μόνο απευθείας από την φαρμακευτική εταιρεία- πρέπει να επισκέπτομαι το ΙΚΑ στο οποίο ανήκω -ίσως το πολυπληθέστερο ΙΚΑ των Αθηνών- μία φορά το μήνα! Άλλη μια φορά πρέπει να επισκέπτομαι γιατρό του ΙΚΑ για να μου γράψει ινσουλίνες και τα τοιαύτα -επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος που ξέρει να γράφει τα αναλώσιμα!
Τρεις ώρες αναμονής είναι αναπόφευκτες. Και όσο και να διασκεδάζεσαι παρατηρώντας τους γύρω σου, στο τέλος μπουχτίζεις από τις κατηγορίες των θαμώνων που ορύονται, διεκδικούν με τη ζωή τους ένα χαρτάκι προτεραιότητας, δε δείχνουν κανέναν οίκτο όταν επιχειρείς να κάνεις μια απλή ερώτηση στους υπαλλήλους, οι οποίοι με την σειρά τους συναγωνίζονται τον πύργο του Κάφκα με μεγάλη επιτυχία. Η μεγάλη λαίλαπα είναι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι συνωστίζονται στις σκάλες μία ώρα πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες των γραφείων, και έπειτα πέφτουν με μανία στα μηχανήματα με τα χαρτάκια και παίρνουν 5-10 ο καθένας, έτσι "για ασφάλεια". Όταν τους πεις ότι επείγεσαι, διότι πχ "κάνω ινσουλίνη και αν δεν φάω κάτι θα δαγκώσω τα ασθενικά σου μπράτσα", εκείνοι σου απαντούν "όλοι κάτι έχουμε". Νομίζω ότι τότε παίρνουν την εκδίκησή τους, γιατί αλλιώς πώς να εξηγήσω αυτή τη χαρά που τους δίνει η σύντομη διένεξή μας;
Πάντα λείπει μια σφραγίδα στα έγγραφα, πρέπει να κατέβεις στον ελεγκτή, σε μια καινούρια ουρά.
Πάντοτε υπάρχει μια απεργία, μια εκκρεμότητα, ένας άλουστος γιατρός που σου λέει πως "ένα ντεπόζιτο είναι η αντλία, κακώς την έβαλες" και όπου εσύ καλείσαι να το παίξεις τρελός και "πόσο δίκιο έχετε, έσφαλα" γιατί αλλιώς πρέπει να κυκλοφορείς οπλοφορώντας ή με έναν δικηγόρο να βαράει μηνύσεις σε κάθε τρία βήματα.
Καμία πρόνοια δεν υπάρχει για τους χρονίως πάσχοντες, καμία πρόβλεψη. Στο μόνο που μπορεί κανείς να επαφίεται είναι στην αβέβαιη γοητεία της ταπεινότητας και μιας καλής υπαλλήλου που ΜΠΟΡΕΙ και να συγκινηθεί και να σε βοηθήσει, κινδυνεύοντας να εξοβελιστεί από τον "Πύργο" και να κακοχαρακτηριστεί ως άνθρωπος.
Τώρα με την αντλία μάλιστα, η εμπειρία μου με το ΙΚΑ έφτασε στο πιο ακραίο σημείο. Ποτέ οι υπάλληλοι δεν ήξεραν με την πρώτη για τις διαδικασίες (πχ αποζημίωση αναλωσίμων) και έτσι πέρασα πολλές ώρες από γραφείο σε γραφείο να βλέπω γραμματείς, προϊσταμένους και τον διευθυντή να προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, να μπλέκονται στα δίχτυα της γραφειοκρατίας. Μετά από ένα μήνα βρέθηκε άκρη και ένιωσα πραγματικά ανακουφισμένη και υπερήφανη που μπόρεσα να φέρω σε πέρας και αυτή τη δοκιμασία.
Ωστόσο δεν είχα τότε αντιληφθεί πως αυτή ήταν μόνο η αρχή και πως, άθελά μου, έβαζα τον εαυτό μου σε έναν νέο φαύλο κύκλο σχέσεων με το ΙΚΑ.
Διότι για την αποζημίωση των αναλωσίμων -τα οποία παραγγέλνω μόνο απευθείας από την φαρμακευτική εταιρεία- πρέπει να επισκέπτομαι το ΙΚΑ στο οποίο ανήκω -ίσως το πολυπληθέστερο ΙΚΑ των Αθηνών- μία φορά το μήνα! Άλλη μια φορά πρέπει να επισκέπτομαι γιατρό του ΙΚΑ για να μου γράψει ινσουλίνες και τα τοιαύτα -επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος που ξέρει να γράφει τα αναλώσιμα!
Τρεις ώρες αναμονής είναι αναπόφευκτες. Και όσο και να διασκεδάζεσαι παρατηρώντας τους γύρω σου, στο τέλος μπουχτίζεις από τις κατηγορίες των θαμώνων που ορύονται, διεκδικούν με τη ζωή τους ένα χαρτάκι προτεραιότητας, δε δείχνουν κανέναν οίκτο όταν επιχειρείς να κάνεις μια απλή ερώτηση στους υπαλλήλους, οι οποίοι με την σειρά τους συναγωνίζονται τον πύργο του Κάφκα με μεγάλη επιτυχία. Η μεγάλη λαίλαπα είναι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι συνωστίζονται στις σκάλες μία ώρα πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες των γραφείων, και έπειτα πέφτουν με μανία στα μηχανήματα με τα χαρτάκια και παίρνουν 5-10 ο καθένας, έτσι "για ασφάλεια". Όταν τους πεις ότι επείγεσαι, διότι πχ "κάνω ινσουλίνη και αν δεν φάω κάτι θα δαγκώσω τα ασθενικά σου μπράτσα", εκείνοι σου απαντούν "όλοι κάτι έχουμε". Νομίζω ότι τότε παίρνουν την εκδίκησή τους, γιατί αλλιώς πώς να εξηγήσω αυτή τη χαρά που τους δίνει η σύντομη διένεξή μας;
Πάντα λείπει μια σφραγίδα στα έγγραφα, πρέπει να κατέβεις στον ελεγκτή, σε μια καινούρια ουρά.
Πάντοτε υπάρχει μια απεργία, μια εκκρεμότητα, ένας άλουστος γιατρός που σου λέει πως "ένα ντεπόζιτο είναι η αντλία, κακώς την έβαλες" και όπου εσύ καλείσαι να το παίξεις τρελός και "πόσο δίκιο έχετε, έσφαλα" γιατί αλλιώς πρέπει να κυκλοφορείς οπλοφορώντας ή με έναν δικηγόρο να βαράει μηνύσεις σε κάθε τρία βήματα.
Καμία πρόνοια δεν υπάρχει για τους χρονίως πάσχοντες, καμία πρόβλεψη. Στο μόνο που μπορεί κανείς να επαφίεται είναι στην αβέβαιη γοητεία της ταπεινότητας και μιας καλής υπαλλήλου που ΜΠΟΡΕΙ και να συγκινηθεί και να σε βοηθήσει, κινδυνεύοντας να εξοβελιστεί από τον "Πύργο" και να κακοχαρακτηριστεί ως άνθρωπος.
Παρασκευή 1 Απριλίου 2011
Η Miss Marple τα έκανε από κούπες
Miss Marple είναι το όνομα της αντλίας μου. Έχει την τσαχπινιά της και ευελπιστώ να συμβάλλει με τις ικανότητές της σε αυτό το ζόρι προσθαφαιρέσεων και μαντεψιάς που εμπεριέχει ο διαβήτης.
Προχτές όμως μου τα έκανε από κούπες και βρέθηκα να κατεβάζω σοκολάτες απανωτές μήπως και συνέλθω. Πριν το μεσημεριανό έβγαλα το γκατζετάκι μου να μετρηθώ και όταν αντίκρυσα το 221 μου ήρθε κόλπος διότι το βρήκα αναίτιο. Ύστερα σκέφτηκα ότι η παλιοπερίοδος ευθύνεται, το ξεπέρασα με έναν στεναγμό, υπολόγισα τους υδατάνθρακες του μεσημεριανού και συμβουλεύτηκα την μαγική Miss Marple για την "συνιστώμενη δόση". Ως προνοητική "χτύπησα" λιγότερο (είχα δουλειά έπειτα, δεν ήθελα να πέσω ξερή στη συνάντηση). Έφαγα άνευ πολλής όρεξης και πήγα στο καλό.
Μία ώρα μόλις μετά το φαγητό άρχισα να αισθάνομαι λιγάκι "αλλόκοσμα". Ξέρετε, αλλού πατούσα αλλού βρισκόμουν και ο αέρας δε μου έφτανε. Κάθισα ευθύς και μετρήθηκα και όταν είδα το 72 κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Η Miss Marple διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία της αλλά κάτω κάτω μου έλεγε "ενεργή ινσουλίνη 3.4" και αυτό με ανησύχησε ιδιαιτέρως.
Μέχρι να περπατήσω εκατό μέτρα και να καθίσω στο παγκάκι, ήδη είχαν ξεκινήσει τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας. Έβγαλα από την τσάντα του σπορτ-μπίλυ που περιέχει μικρογραφία περιπτέρου, τη σοκολάτα και άρχισα να τρώω. Γαμ&*%&#$ριζα διότι δεν μπορούσα να την απολαύσω, συνεχίζοντας να αισθάνομαι το τρέμουλο και την ανασφάλειά μου να γιγαντώνεται.
Λες να πέσω ξερή στο κέντρο της πόλης; Περίμενα λίγο και ξαναμετρήθηκα. 53. Τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η Miss Marple άρχισε να φωνάζει "Φάτε 27 γραμμάρια γρήγορους υδατάνθρακες γρήγορα και ξαναμετρηθείτε!". Καθώς η σοκολάτα μου είχε πλέον τελειώσει, πήγα στο περίπτερο και ανεφοδιάστηκα. Τώρα, τι σκεπτόταν ο περιπτεράς που με έβλεπε να μασουλώ ακόμα σοκολάτα και να ζητώ κι άλλη μία, δεν έχω ιδέα. Κάθισα άλλο λίγο, αλλά δεν έβλεπα να συνέρχομαι. Ο μετρητής έδειξε 51. "Υπο!!" Φώναζε η Miss Marple. "Θα σου δώσω κι εσένα μία να σου πω" σκέφτηκα ανήσυχη και λιγάκι αποπροσανατολισμένη.
Παραπλεύρως στέκονταν δύο όργανα της τάξεως. Ο ένας χαριεντιζόταν στο κινητό, ο άλλος σουλατσάριζε πιο πέρα. Τους πλησίασα και σκέφτηκα πως δεν ήταν ώρα για ιδεολογικές αντιφάσεις (είχα στα σοβαρά αρχίσει να φοβάμαι μήπως πάω σα το σκυλί στο αμπέλι) και τους συστήθηκα: "είμαι διαβητική και κάνω ινσουλίνη. Αυτή τη στιγμή παθαίνω υπογλυκαιμία, αν μου συμβεί κάτι, σας παρακαλώ να έχετε το νου σας".
Τα όργανα επέδειξαν απόλυτη αναισθησία για τον κίνδυνο που διέτρεχε ένας πολίτης που οφείλουν να προστατεύουν. Ούτε που γύρισαν να κοιτάξουν πιο πέρα που καθόμουν και όπου κατέβαζα έναν χυμό πορτοκάλι προσπαθώντας να κάνω υπομονή και ψυχραιμία. Ούτε μια στιγμή δεν πλησίασαν, μα ούτε και κοίταζαν.
Μου πήρε περίπου μισή ώρα να συνέλθω, μια μεγάλη σοκολάτα υγείας και έναν ολόκληρο σχεδόν χυμό πορτοκάλι. Έφυγα στην ώρα μου για την δουλειά μου, ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη, σιχαμένη από την γαϊδουριά των οργάνων και ολίγον ανασφαλής. Ευτυχώς σύντομα άρχισε να ανεβαίνει το σάκχαρο σταδιακά -100, 120 και ένα 190- αλλά η τρομάρα δεν μου πέρασε.
Δεν κατηγορώ ακριβώς την Miss Marple. Εξάλλου κατά πάσα πιθανότητα ο συνεργάτης της ο μετρητής μας την έκανε τη δουλειά. Πού θα πάει θα τα μάθω τα κόλπα και ελπίζω να αποφεύγω τέτοιες κακοτοπιές.
Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Δωρεάν ταινίες μέτρησης σακχάρου
Πρόσφατα ανακάλυψα, χάρη στο πολύ καλό Forum του Sweetkid, πως η Bayer προσφέρει 1 κουτί ταινίες για κάθε 3 (χάρτινες) συσκευασίες από ταινίες που τους στέλνετε.
Τα κουτιά πρέπει να είναι από τις ίδιες ταινίες (ίδιο μηχανάκι) και το ίδιο ισχύει για το καινούριο κουτί που σας στέλνουν.
Τηλέφωνο για πληροφορίες:
210-6187707
Αποστολή συσκευασιών στη δ/νση:
Bayer- Τμήμα Διαβήτη
Σωρού 18-20
Μαρούσι 15125
Όπου στέλνετε και τα δικά σας στοιχεία (τηλέφωνο και διεύθυνση).
Αντίστοιχες προσφορές ισχύουν και για άλλες εταιρίες- μάρκες.
Update: Προσοχή, η προσφορά των εταιριών είναι: στα 4 άδεια κουτιά ταινίες, σας στέλνουν 1 δώρο.
Τα κουτιά πρέπει να είναι από τις ίδιες ταινίες (ίδιο μηχανάκι) και το ίδιο ισχύει για το καινούριο κουτί που σας στέλνουν.
Τηλέφωνο για πληροφορίες:
210-6187707
Αποστολή συσκευασιών στη δ/νση:
Bayer- Τμήμα Διαβήτη
Σωρού 18-20
Μαρούσι 15125
Όπου στέλνετε και τα δικά σας στοιχεία (τηλέφωνο και διεύθυνση).
Αντίστοιχες προσφορές ισχύουν και για άλλες εταιρίες- μάρκες.
Update: Προσοχή, η προσφορά των εταιριών είναι: στα 4 άδεια κουτιά ταινίες, σας στέλνουν 1 δώρο.
Παρασκευή 7 Ιανουαρίου 2011
Ο διαβήτης δεν έχει καμία σχέση
Εκτός από τον διαβήτη, υπάρχουν και άλλες προκλήσεις στην ζωή. Τώρα με την "κρίση" και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα -φίλοι που χάνουν την δουλειά τους, προτάσεις για εργασία χωρίς σύμβαση, η ελαχιστοποίηση των εργασιακών δικαιωμάτων και η απουσία επαγγελματικής προοπτικής στον ορίζοντα- τα προβλήματα της καθημερινότητας πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται. Πίστευα, όπως έχω ξαναγράψει, ότι ο διαβήτης θα με βοηθούσε κάπως να επαναπροσδιορίσω τις επιθυμίες μου.
Σκεφτόμουν, ότι στο ερώτημα
"πώς θέλω να είναι η ζωή μου σε δέκα χρόνια"
που αποτελεί τον βασικό δείκτη για να προσεγγίσω κάπως τις επιθυμίες μου και να τις ξεχωρίσω από ανάγκες και φόβους, σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο διαβήτης θα μπορούσε να θέσει αυτό το ερώτημα πιο καθαρά, ή αν θες, με πιο επιτακτικό τρόπο.
Γιατί απλά, αυτά τα δέκα χρόνια μετά, θα πρέπει να δουλεύω κάθε μέρα για να είναι καλά, για να είμαι δηλαδή εγώ καλά, δυνατή και γερή.
Όμως δυστυχώς, το τοπίο παραμένει θολό και εγώ στέκομαι με το μηχανάκι της μέτρησης στο ένα χέρι μετέωρη.
Ο διαβήτης δηλαδή, απλά ήρθε να προστεθεί στις προκλήσεις και σε όσα πρέπει να κάνω, είτε το θέλω είτε όχι.
Η δουλειά μου δε με αμοίβει και δε μου δίνει ευχαρίστηση. Δεν είμαι η μόνη, οι περισσότεροι συνάδελφοί μου βρίσκονται στην ίδια μοίρα.
Θέλω να κάνω μια στροφή που θα αναποδογυρίσει το σύμπαν, να προσπαθήσω για αυτό που ήθελα παλιά και έβαζα στην άκρη, παρασυρμένη από την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Όμως και πάλι, μπλοκάρω.
Αυτό το ποστ δεν έχει καμία σχέση με τον διαβήτη.
Θα μπορούσα να το γράψω και μη όντας διαβητική.
Η ασφυξία που νιώθω δεν έχει να κάνει με τον διαβήτη.
Και παρότι θα ήθελα πολύ να κλάψω την/για την μοίρα μου και να παραπονεθώ μέχρι να πονέσουν τα μηλίγγια μου, για την ατυχία στην υγεία μου, ξέρω πως και χωρίς τον διαβήτη, στο ίδιο τέλμα θα βρισκόμουν.
Μακάρι να μπορούσα να στον στρέψω προς όφελός μου και να με βοηθήσει να φτάσω πιο κοντά σε αυτό που θέλω.
Σκεφτόμουν, ότι στο ερώτημα
"πώς θέλω να είναι η ζωή μου σε δέκα χρόνια"
που αποτελεί τον βασικό δείκτη για να προσεγγίσω κάπως τις επιθυμίες μου και να τις ξεχωρίσω από ανάγκες και φόβους, σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο διαβήτης θα μπορούσε να θέσει αυτό το ερώτημα πιο καθαρά, ή αν θες, με πιο επιτακτικό τρόπο.
Γιατί απλά, αυτά τα δέκα χρόνια μετά, θα πρέπει να δουλεύω κάθε μέρα για να είναι καλά, για να είμαι δηλαδή εγώ καλά, δυνατή και γερή.
Όμως δυστυχώς, το τοπίο παραμένει θολό και εγώ στέκομαι με το μηχανάκι της μέτρησης στο ένα χέρι μετέωρη.
Ο διαβήτης δηλαδή, απλά ήρθε να προστεθεί στις προκλήσεις και σε όσα πρέπει να κάνω, είτε το θέλω είτε όχι.
Η δουλειά μου δε με αμοίβει και δε μου δίνει ευχαρίστηση. Δεν είμαι η μόνη, οι περισσότεροι συνάδελφοί μου βρίσκονται στην ίδια μοίρα.
Θέλω να κάνω μια στροφή που θα αναποδογυρίσει το σύμπαν, να προσπαθήσω για αυτό που ήθελα παλιά και έβαζα στην άκρη, παρασυρμένη από την προδιαγεγραμμένη πορεία.
Όμως και πάλι, μπλοκάρω.
Αυτό το ποστ δεν έχει καμία σχέση με τον διαβήτη.
Θα μπορούσα να το γράψω και μη όντας διαβητική.
Η ασφυξία που νιώθω δεν έχει να κάνει με τον διαβήτη.
Και παρότι θα ήθελα πολύ να κλάψω την/για την μοίρα μου και να παραπονεθώ μέχρι να πονέσουν τα μηλίγγια μου, για την ατυχία στην υγεία μου, ξέρω πως και χωρίς τον διαβήτη, στο ίδιο τέλμα θα βρισκόμουν.
Μακάρι να μπορούσα να στον στρέψω προς όφελός μου και να με βοηθήσει να φτάσω πιο κοντά σε αυτό που θέλω.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)