Τρίτη 28 Αυγούστου 2012

Πού είναι ο διαβήτης;

Ασφαλώς και είναι εδώ. Δηλαδή πού να πήγαινε; Για διακοπές στο γυναικοχώρι; Ο διαβήτης είναι εδώ, κάπου στο πάγκρεας υποθέτω, αφού εκεί του αρέσει να αράζει. Εγώ δεν τον πολυβλέπω έτσι απασχολημένη που είμαι με το Υψηλό Μικρό που έχει αρχίσει να φεύγει μπουσουλώντας και να περπατάει, που δε με αφήνει ούτε τις μασχάλες μου να ξυρίσω, πόσω μάλλον να ξαναρχίσω την σχεδόν εμμονική μου ενασχόληση με το σάκχαρο. Παρόλαυτά η γλυκοζυλιωμένη μου ήταν εντυπωσιακή, τόσο που ντρέπομαι να την γράψω. Ειδικά αφού αυτή η τιμή οφείλεται σε πολλές υπογλυκαιμίες. Συχνά ξεχνώ να φάω, και άλλοτε κάνω υπερδιορθώσεις. Τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες που είπα να το προσπαθήσω περισσότερο, τα πράγματα πάνε καλύτερα και οι υπογλυκαιμίες έχουν εξαφανιστεί. Μέχρι τότε όμως ταλαιπωρήθηκα πολύ. Στο μεταξύ με απασχολούν άλλα ζητήματα: η Χρυσή Αυγή, αυτοί οι γελοίοι επικίνδυνοι αλητάμπουρες που σκοτώνουν κόσμο ανενόχλητοι, ανεμπόδιστοι. Ο κίνδυνος της ανεργίας, αν δεν καταφέρουν να με προσλάβουν από Σεπτέμβρη. Ο φόβος για το αύριο και η προσδοκία να φύγουμε οικογενειακώς προς κλίματα πιο φιλόξενα. Το παιδί, αν το μεγαλώνω σωστά. Πότε θα κοιμηθεί για να κοιμηθώ κι εγώ. Πότε θα καθίσει στο καρότσι για να πάμε μια βόλτα σαν άνθρωποι. Πώς μεγαλώνει κάθε μέρα και είναι χαρούμενος, γελαστός, ανακαλύπτει τον κόσμο και βγάζει δόντια.