Το ταξίδι στο ΙΚΑ είναι ένας εφιάλτης, ακόμα και αν κανένας είναι εξοπλισμένος με όλα τα δυνατά όπλα: βιβλίο, περιοδικό, μουσική σε ακουστικά, νερό, φρούτο, αναπαυτικά ρούχα και παπούτσια.
Τώρα με την αντλία μάλιστα, η εμπειρία μου με το ΙΚΑ έφτασε στο πιο ακραίο σημείο. Ποτέ οι υπάλληλοι δεν ήξεραν με την πρώτη για τις διαδικασίες (πχ αποζημίωση αναλωσίμων) και έτσι πέρασα πολλές ώρες από γραφείο σε γραφείο να βλέπω γραμματείς, προϊσταμένους και τον διευθυντή να προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο, να μπλέκονται στα δίχτυα της γραφειοκρατίας. Μετά από ένα μήνα βρέθηκε άκρη και ένιωσα πραγματικά ανακουφισμένη και υπερήφανη που μπόρεσα να φέρω σε πέρας και αυτή τη δοκιμασία.
Ωστόσο δεν είχα τότε αντιληφθεί πως αυτή ήταν μόνο η αρχή και πως, άθελά μου, έβαζα τον εαυτό μου σε έναν νέο φαύλο κύκλο σχέσεων με το ΙΚΑ.
Διότι για την αποζημίωση των αναλωσίμων -τα οποία παραγγέλνω μόνο απευθείας από την φαρμακευτική εταιρεία- πρέπει να επισκέπτομαι το ΙΚΑ στο οποίο ανήκω -ίσως το πολυπληθέστερο ΙΚΑ των Αθηνών- μία φορά το μήνα! Άλλη μια φορά πρέπει να επισκέπτομαι γιατρό του ΙΚΑ για να μου γράψει ινσουλίνες και τα τοιαύτα -επιτέλους βρέθηκε άνθρωπος που ξέρει να γράφει τα αναλώσιμα!
Τρεις ώρες αναμονής είναι αναπόφευκτες. Και όσο και να διασκεδάζεσαι παρατηρώντας τους γύρω σου, στο τέλος μπουχτίζεις από τις κατηγορίες των θαμώνων που ορύονται, διεκδικούν με τη ζωή τους ένα χαρτάκι προτεραιότητας, δε δείχνουν κανέναν οίκτο όταν επιχειρείς να κάνεις μια απλή ερώτηση στους υπαλλήλους, οι οποίοι με την σειρά τους συναγωνίζονται τον πύργο του Κάφκα με μεγάλη επιτυχία. Η μεγάλη λαίλαπα είναι οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι συνωστίζονται στις σκάλες μία ώρα πριν ακόμα ανοίξουν οι πόρτες των γραφείων, και έπειτα πέφτουν με μανία στα μηχανήματα με τα χαρτάκια και παίρνουν 5-10 ο καθένας, έτσι "για ασφάλεια". Όταν τους πεις ότι επείγεσαι, διότι πχ "κάνω ινσουλίνη και αν δεν φάω κάτι θα δαγκώσω τα ασθενικά σου μπράτσα", εκείνοι σου απαντούν "όλοι κάτι έχουμε". Νομίζω ότι τότε παίρνουν την εκδίκησή τους, γιατί αλλιώς πώς να εξηγήσω αυτή τη χαρά που τους δίνει η σύντομη διένεξή μας;
Πάντα λείπει μια σφραγίδα στα έγγραφα, πρέπει να κατέβεις στον ελεγκτή, σε μια καινούρια ουρά.
Πάντοτε υπάρχει μια απεργία, μια εκκρεμότητα, ένας άλουστος γιατρός που σου λέει πως "ένα ντεπόζιτο είναι η αντλία, κακώς την έβαλες" και όπου εσύ καλείσαι να το παίξεις τρελός και "πόσο δίκιο έχετε, έσφαλα" γιατί αλλιώς πρέπει να κυκλοφορείς οπλοφορώντας ή με έναν δικηγόρο να βαράει μηνύσεις σε κάθε τρία βήματα.
Καμία πρόνοια δεν υπάρχει για τους χρονίως πάσχοντες, καμία πρόβλεψη. Στο μόνο που μπορεί κανείς να επαφίεται είναι στην αβέβαιη γοητεία της ταπεινότητας και μιας καλής υπαλλήλου που ΜΠΟΡΕΙ και να συγκινηθεί και να σε βοηθήσει, κινδυνεύοντας να εξοβελιστεί από τον "Πύργο" και να κακοχαρακτηριστεί ως άνθρωπος.
