30 Πράγματα για την "Αόρατη Ασθένειά" μου που δεν ξέρετε
(και που έκατσα και σκέφτηκα με αφορμή αυτό το ΜΕΜΟ. Το κάνουν και άλλοι διαβητικοί των οποίων τα μπλογκς διαβάζω κατά καιρούς και το βρήκα έναν ενδιαφέροντα τρόπο να σκεφτώ -γρήγορα και πριν προλάβω να αυτολογοκριθώ- την καθημερινή μου εμπειρία με τον διαβήτη. Για να δούμε....)
1. Η ασθένεια με την οποία ζω είναι:
Διαβήτης Τύπου 1.
Όταν πρωτοδιαγνώστηκα, μπερδεμένη και στην κυριολεξία θολωμένη, έλεγα συνεχώς "Διαβήτης Τύπου Α".
Ε, 1 ή Α, από αυτό πάσχω.
2. Διαγνώστηκα:
Το 2009. Άνοιξη, Πάσχα για την ακρίβεια.
3. Είχα όμως συμπτώματα από:
Ήδη 5 μέρες δεν έβλεπα. Έκανα τα μάτια μου 'κινέζικα' για να ξεθολώσει η εικόνα, πράγμα που όντως γινόταν. Ε, μέσα σε αυτές τις 5 μέρες, γέμισα ρυτίδες στο μέτωπο από το συνοφρύωμα. Αργότερα, σε μια ανασκόπηση, διαπίστωσα ότι ήμουν κουρασμένη. Να μη μιλήσω για την συχνουρία...
4. Η μεγαλύτερη προσαρμογή που χρειάστηκε να κάνω ήταν:
Ουφφφφ! Το καθημερινό πρόγραμμα. Φαγητό, μαγείρεμα, ψώνια, σκέψη, τροφές, ετικέττες τροφών, ώρες στο σουπερμάρκετ, σνακ στην τσάντα, ατομικές συσκευασίες μέλι κοκ. Η τσάντα του Σπορτ Μπίλυ.
5. Οι περισσότεροι άνθρωποι υποθέτουν:
Δεν υποθέτουν. Σε όσους θέλω, το λέω η ίδια. Τους εξηγώ ό,τι θέλουν, με όσες λεπτομέρειες χρειαστεί.
6. Το πιο δύσκολο πράγμα το πρωί είναι:
Για δευτερόλεπτα πριν φτάσω στο μηχάνημα, να υποθέτω αν έχω 'καλή' ή 'κακή' τιμή.
7. Το αγαπημένο μου ιατρικό σίριαλ στην τηλεόραση είναι:
Ο Dr House. Θέλει και ερώτημα δηλαδή;;;!
8. Ένα γκάτζετ χωρίς το οποίο δε θα μπορούσα να ζήσω:
Μμμμ, το λαπτοπ μου.
9. Το πιο δύσκολο πράγμα τα βράδια είναι:
Προς το παρόν τα βράδια δεν είναι δύσκολα, γιατί δεν υποφέρω από πολλές υπογλυκαιμίες -ας είναι καλά το honeymoon-, αλλά τα βράδια του μέλλοντος με ανησυχούν.
10. Κάθε μέρα παίρνω:
εκτός από την ινσουλίνη, μετφορμίνη, θυρεορμόνη και καμιά φορά σίδηρο. Χοχοχο! Έχω δικό μου κουτί με χάπια που κάθε χρόνο μεγαλώνει.
11. Οι σκέψεις μου για εναλλακτικές θεραπείες είναι:
Είμαι πολύ επιφυλακτική. Για την ακρίβεια, είμαι δέσμια του δυτικού ορθολογισμού και της βιοϊατρικής. Δηλαδή ούτε ματζούνια, ούτε ανθοϊάματα, ούτε τίποτα.
12. Αν μπορούσα να επιλέξω ανάμεσα σε μια 'αόρατη' και μια 'ορατή' ασθένεια, θα διάλεγα:
Την αόρατη.
13. Σχετικά με την δουλειά και την καριέρα:
Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου. Έχει πολλές δυσκολίες, ανασφάλεια και ματαιώσεις, αλλά την αγαπώ πολύ. Στην αρχή φοβόμουν ότι ο διαβήτης θα με εμπόδιζε, τώρα αρχίζω να πιστεύω ότι ο διαβήτης θα με βοηθήσει να αξιολογήσω καλύτερα τα πράγματα, και τις προτεραιότητές μου ακόμα και στην δουλειά.
14. Οι άνθρωποι θα εκπλήσσονταν αν μάθαιναν ότι:
Δεν έχω ιδέα. Εμένα πάντως με εκπλήσσουν πολλά πράγματα, και αυτό μου αρέσει!
15. Το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε να αποδεχτώ ήταν:
Πως υπάρχουν φορές, που χρειάζομαι την βοήθεια των άλλων. Για μένα που η "εξάρτηση" αντιπροσωπεύει ότι δεν ήθελα ποτέ, το να μάθω να στηρίζομαι στους άλλους ήταν το πιο δύσκολο. Επίσης, αυτό που με δυσκόλεψε και με δυσκολεύει είναι ότι πρέπει να παίρνω αποφάσεις για την ζωή μου, για την υγεία μου. Και εκείνες τις στιγμές θα ήθελα να τις παίρνει κάποιος άλλος τις αποφάσεις. Λίγο αντιφατικά αυτά τα δύο, ε;
16. Κάτι που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έκανα με την αρρώστια μου, αλλά το έκανα:
Ταξίδια από δω κι από κει, η ινσουλίνη στο θηκάκι με την παγοκύστη, το μηχάνημα στο αεροδρόμιο χωρίς κανένα πρόβλημα, η ένεση δημοσίως.
17. Οι διαφημήσεις και το εμπόριο γύρω από την αρρώστια μου:
Μου την δίνει που όταν ανοίγω τα emails μου στο yahoo βλέπω διαφημήσεις για ινσουλίνες. Κάπου με μάγκωσαν και πήγανε περίπατο τα προσωπικά μου δεδομένα! Επίσης μου την δίνει να βλέπω τους γιατρούς να μου δίνουν μπλοκάκια και συσκευές από φαρμακευτικές. Θα τα πάρω τα αναλώσιμά σας έτσι κι αλλιώς! Δε θέλω μπλοκάκια με συμβουλές για ταξίδια και φωτογραφίες του Πύργου του Άιφελ!
18. Κάτι που μου έχει λείψει από τότε που διαγνώστηκα:
Η ανεμελιά. Όχι ότι δηλαδή πριν ήμουν ιδιαίτερα ανέμελη, αλλά μου την δίνει που πρέπει να είμαι ρυθμισμένη κάθε μέρα, όλη μέρα.
19. Μου ήταν πολύ δύσκολο να κόψω:
να μπορώ να πιω μέχρι να γίνω λιώμα.
20. Ένα καινούριο χόμπυ που ξεκίνησα μετά την διάγνωσή μου:
Μέτρημα σακχάρου με μανία μέχρι τελικής πτώσεως.
21. Αν μπορούσα για μία μέρα να νιώσω κανονική θα:
(δεν νομίζω να ένιωθα κανονική πριν έτσι κι αλλιώς, αλλά) θα έτρωγα, θα έπινα, θα χοροπήδαγα, θα έμενα για ώρες νηστική κάτω από τον ήλιο.
22. Η αρρώστια μου μού έχει διδάξει:
πως οι άνθρωποι είναι καλοί και πως υπάρχουν πολλοί που με νιάζονται και με αγαπούν.
23. Να σου πω ένα μυστικό. Κάτι που λένε οι άνθρωποι και μου την δίνουν είναι:
αυτό δεν είναι δύσκολο. Πολλά από αυτά που λένε μου την δίνουν έτσι κι αλλιώς. Σε σχέση με τον διαβήτη, αυτό που μου την δίνει είναι να λένε πως δεν είναι τόσο σοβαρή αρρώστια, ή να με λυπούνται. Επίσης μου την δίνει να φεύγουν από το δωμάτιο όταν κάνω την ένεσή μου.
24. Αλλά μου αρέσει όταν οι άνθρωποι:
Δε φοβούνται να κοιτάνε όταν κάνω ένεση.
25. Το αγαπημένο μου απόφθεγμα:
Δεν έχω αγαπημένο.
26. Όταν κάποιος διαγνώσκεται με διαβήτη, θα ήθελα να του πω ότι:
Η ζωή αλλάζει. Εμείς αλλάζουμε. Προσαρμοζόμαστε και συνεχίζουμε.
27. Κάτι που με έχει εκπλήξει τώρα που ζω με την αρρώστια είναι:
Αυτό που δεν περίμενα όταν πρωτοαρρώστησα. Πως θα ερχόταν μια μέρα που δε θα με καθόριζε ο διαβήτης απόλυτα και ισοπεδωτικά.
28. Το πιο όμορφο πράγμα που έκανε κάποιος όταν δεν ένιωθα καλά:
Ο άντρας μου που ήρθε και έζησε μαζί μου επειδή ένιωθα ανασφάλεια -και επειδή δεν μπορεί να κάνει ρούπι μακριά μου έτσι κι αλλιώς- όταν χρειάστηκε να λείψω για καιρό.
Οι φίλο μου που πέρασαν ώρες δίπλα μου, να τους λέω τους φόβους μου.
Οι γονείς μας που μου μαγείρευαν, ψώνιζαν για μένα και τα παρατούσαν όλα για να είναι κοντά μου όταν τους χρειαζόμουν. Και που έφυγαν όταν έκριναν πως η πρώτη κρίση πέρασε και έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου.
29. Γράφω αυτό το ΜΕΜΟ γιατί:
Είναι μια καλή ευκαιρία να γράψω αυθόρμητα πως νιώθω χωρίς να το πολυσκεφτώ.
30. Το γεγονός ότι διαβάζει κάποιος αυτή την λίστα με κάνει να νιώθω:
Πως τελικά δε με ενοχλεί που μοιράζομαι αυτά που θεωρώ προσωπικά.
