Αντλία στην Ελλάδα; Σωθήκαμε!

Γιατί στην Ελλάδα για να βάλεις αντλία συνεχούς χορήγησης ινσουλίνης πρέπει οι τιμές σου να σκαμπανεβαίνουν, να σου βγάλουν το λάδι οι ασφαλιστικοί φορείς και στο τέλος, να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη-δημόσιο νοσοκομείο για να εξασφαλίσεις το μηχάνημα που θα κάνει την ρύθμισή σου καλύτερη;

Οι διαχειριστές των αμερικάνικων blogs που διαβάζω, στην συντριπτική τους πλειονότητα χρησιμοποιούν αντλία. Και δεν μιλάω μόνο για διαβητικούς Τύπου 1 εδώ και δεκαετίες, αλλά και για προσφάτως διαγνωσμένους.

Η αντλία κάνει την διαχείριση στενότερη και πιο επιτυχημένη, σε απαλάσσει από την ταλαιπωρία των υπογλυκαιμιών και στο κάτω κάτω της γραφής, θα έπρεπε να είναι μια επιλογή που να δίνεται στον ασθενή μετά την διάγνωση.

Δεν καταλαβαίνω γιατί, όπως μου είπε ένας γιατρός, θα πρέπει να έχω γλυκοζυλιωμένη διψήφια, να πέφτω κάτω από τις υπογλυκαιμίες και γενικά να έχω εντελώς αρρύθμιστο σάκχαρο για να μπορέσω να κάνω αίτηση για αντλία.

Θα μου πείτε, εδώ έχουμε πρόβλημα να μας γράψει ο γιατρός του ΙΚΑ ταινίες μέτρησης. Θεωρούν φυσιολογικό να σου γράφουν ινσουλίνη 4 φορές την ημέρα, αλλά ταινίες κατά βούληση: 2 στην καλύτερη περίπτωση, 1 διότι "τόσες δικαιολογούνται, δεν μπορώ να γράψω παραπάνω", 3 εάν περάσεις από επιτροπή.
Έτσι, μπορείς να κάνεις ινσουλίνη κατά προσέγγιση, κοιτώντας τα αστέρια ή μελετώντας το σάλιο σου.

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα νομίζω είναι βαθύτερο και ευρύτερο και έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείριση της ασθένειας στην Ελλάδα γενικότερα.
Ίσως έτσι ερμηνεύεται και η -ουσιαστικά ανύπαρκτη- εκπαίδευση των διαβητικών στην χώρα.


Διαβάστε εδώ για τις περιπέτειες ενός διαβητικού που έφτασε στην... Αυστραλία για να βρει πρόσβαση σε αντλία:



"Μια ιστορία για γέλια και μπόλικη παραφροσύνη"

Μου πέσανε πολλά

Είναι ο καιρός να κάνω τις ετήσιες εξετάσεις. Ούρα 24ώρου, βυθοσκόπηση και αιματολογικές. Είναι να μην μπλέξεις με γιατρούς του ΙΚΑ. Στο τέλος αποφάσισα να τις κάνω σε ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο, με αποτέλεσμα να μου πάει ο κούκος αηδόνι. Έχω ξεκινήσει ινσουλίνη. Είμαι σε αναζήτηση εργασίας, κατά κάποιον τρόπο, και αρχίζω να σκέφτομαι τι θέλω και αν. Αυτά συν κανά δυο ακόμα προβληματάκια υγείας, όχι τίποτα σοβαρό ευτυχώς, και τα νεύρα μου έχουν γίνει κρόσσια.

Προσωπικά όλη αυτή η πίεση μου βγαίνει σε θυμό. Θα ήθελα να τα σπάσω όλα, αλλά δεν μπορώ να βρω και κανέναν να μου φταίει.

Αν με ρωτήσει κανείς πώς πέρασα την εβδομάδα μου, αναρωτιέμαι πού χάθηκαν τόσες ώρες προσπαθώντας να βγάλω άκρη με την γραφειοκρατία των ασφαλιστικών ταμείων.

Σκέφτομαι μήπως κάπως πρέπει να αξιοποιήσω τον χρόνο που περνάω στην ουρά για την γιατρό του ΙΚΑ. Να κάνω καμία μελέτη ίσως για τα θέματα που συζητούν οι -ηλικιωμένες αποκλειστικά- άλλες πελάτισσές της;
Ξεφύλισσα δύο παλιά τεύχη κουτσομπολίστικων περιοδικών. Είδα την γιατρό που ήταν ντυμένη σαν να βρίσκεται στο σπίτι της.

Διάβασα το χαρτάκι στην είσοδο της πολυκατοικίας που έλεγε πως οι ασθενείς της ενοχλούν και πως δεν πρέπει να κάθονται στον κοινόχρηστο χώρο της πολυκατοικίας γιατί προκαλούν ΦΘΟΡΕΣ. Τι φθορές; Στα πλαστικά λουλούδια ή στα πλακάκια; Ίσως κάποιος ηλικιωμένος παίρνει το ρίσκο να ακουμπήσει την πατούσα του στον τοίχο -και να μην μπορέσει ύστερα να την ξανακατεβάσει- και τον λερώνει με τα παλιοπάπουτσά του. Αν τα δεις μια φορά αυτά γελάς. Αν τα δεις δεύτερη ξαναγελάς ίσως. Την τρίτη αρχίζει να σε εκνευρίζει αυτή η κόλλα Α4 στην είσοδο της πολυκατοικίας και φλερτάρεις με την ιδέα να την κάνεις κομματάκια. Ύστερα βλέπεις πως ο διαστροφικός άνθρωπος που την έχει γράψει στον υπολογιστή και τυπώσει στον εκτυπωτή -υπογράφοντας μάλιστα με τον επίσημο τίτλο του "διοικητικού συμβουλίου" λες και αναφέρεται σε πολυεθνικό κολοσσό- έχει πλαστικοποιήσει την ανακοίνωση. Την τέταρτη φορά την προσέχεις σαν κάτι οικείο, σαν κάτι άρρηκτα συνδεδεμένο με την καθημερινότητά σου, με την μία φορά τον μήνα που πηγαίνεις να σου γράψει τα φάρμακα.

"Αφήστε, τις εξετάσεις θα τις κάνω έξω".
Διότι χρειάζομαι κάποιες από αυτές για μια επέμβαση. Διότι αν περιμένω να κλείσω ραντεβού στο ΙΚΑ θα χρειαστώ δύο επεμβάσεις και όχι μία.

Στο πεδίο των τιμών, τα πράγματα πάνε καλά αν και όχι όσο θα ήθελα.

Η γλυκοζυλιωμένη με απογοήτευσε. Ένιωσα ότι απέτυχα εγώ. Συναίσθημα που επέτεινε η στάση του γιατρού μου.

Καμιά φορά μου έρχεται να αγοράσω ένα σπίτι σε ένα βουνό και να πάω να ζήσω εκεί. Με τις κατσίκες και τα δέντρα μου.