Ο καιρός γαρ εγγύς

Καθώς πλησιάζει ο καιρός του τοκετού, η πίεση όλο και αυξάνεται. Οι επισκέψεις στους γιατρούς πυκνώνουν, οι ανάγκες μου σε ινσουλίνη έχουν διπλασιαστεί, και άλλες εξετάσεις και άλλα ραντεβού. Σε γενικές γραμμές, ακόμα και για μια ελεγκτική προσωπικότητα σαν τη δική μου, οι τιμές μου είναι καλές. Μπορεί να εμφανίζονται απρόβλεπτα και φαινομενικά ανεξήγητα νούμερα κάποιες φορές, αλλά έχω πολύ καιρό να δω πάνω από 150 στον μετρητή. Το έμβρυο δεν παρουσιάζει καμία από τις πιθανές ενδείξεις εξαιτίας του διαβήτη, αντίθετα είναι ο καημενούλης λιγνότερος και κομψότερος από ό,τι την υπολογισμένη ηλικία του.

Δεδομένης της μέχρι τώρα συνολικής εικόνας, δικής μου, του εμβρύου και του πλακούντα, με τον γιατρό σχεδιάζουμε κολπικό τοκετό. Ξέρω όμως πως από τις αρχές του 8ου μήνα που είμαι τώρα, μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, μπορεί να έχουν αλλάξει τα πράγματα. Έτσι, επιχειρώ να είμαι ψύχραιμη και να πηγαίνω μέρα τη μέρα, βδομάδα τη βδομάδα. Αυτή η αναμονή και αβεβαιότητα εντείνει την πίεση.

Στα μαθήματα ανώδυνου τοκετού συναντώ άλλες εγκύους. Όλες ανησυχούν μήπως συμβεί κάτι απρόβλεπτο, όλες θέλουν να κάνουν κολπικό τοκετό, να θηλάσουν τουλάχιστον έξι μήνες, οι περισσότερες έχουν παραγγείλει μάρσιπο, φαντάζομαι και ρούχα αποκλειστικά από βαμβάκι τα οποία έχουν πλύνει όπως κι εγώ με υποαλλεργικό απορρυπαντικό.
Όλες έχουμε διαβάσει έναν σκασμό βιβλία και άρθρα, what to expect when you're expecting και τα λοιπά, ακόμα και οι πιο κριτικές. Όλες ξέρουμε πριν το σεμινάριο περί "Braxton Hicks" συσπάσεων, τη σημασία του μητρικού θηλασμού, έχουμε αυτοπεποίθηση για την ακύρωση των προκαταλήψεων μαμάδων (όχι σταυροπόδι τα πόδια, όχι περπάτημα ή γυμναστική), μπορούμε να σου δείξουμε πού είναι το δικό σου περίνεο και πώς να το γυμνάσεις, έχουμε εντρυφήσει και σε αμφίβολες θεωρίες εμβρυικής ψυχολειτουργίας. Υπερβολική έκθεση στην πληροφορία.

Αντιλαμβάνομαι ότι η ατμόσφαιρα σε αυτά τα σεμινάρια είναι γεμάτη από την ανυπομονησία όλων μας και πως αυτή η αγωνία που έχω τις τελευταίες 2-3 εβδομάδες είναι κάτι κοινό, λίγο πριν από εκείνη την ώρα, που νιώθουμε όλες μας. Όμως μερικές φορές μου τη δίνει που ο διαβήτης διαφοροποιεί εκ των προτέρων και εξ ορισμού τη δική μου εμπειρία. Κάποιες έχουν παρουσιάσει διαβήτη κύησης και τα νεύρα τους έχουν σπάσει από την αυστηρή δίαιτα. Ονειρεύονται τη μέρα που θα γεννήσουν και θα ξαναφάνε προφιτερόλ. Όταν με ρωτάνε πότε θα φάω εγώ γλυκό, τους απαντώ ότι εγώ μπορώ να φάω και τώρα εφόσον το ρυθμίσω. Για μένα, η διατροφή για τον διαβήτη είναι παιχνιδάκι και είναι τόσο μέρος της καθημερινότητάς μου που το περίεργο θα ήταν ξαφνικά να αρχίσω να ζω διαφορετικά.

Όμως έχω αρχίσει να ανησυχώ για τη διαδικασία του τοκετού. Δε θα έχω εγώ τον έλεγχο της ινσουλίνης, αφού την αντλία δε θα τη φοράω. Μετρήσεις θα μπορώ να κάνω μόνη μου; Θα πρέπει να επαφίεμαι σε νοσηλευτές και γιατρούς για το ζάχαρο; Πού θα ξέρω τι θα τρώω; Πόσοι υδατάνθρακες θα είναι αυτά; Και αν κάνω καισαρική; Και το μωρό; Θα το φροντίσουν όπως πρέπει για υπογλυκαιμίες; Γιατί να μην το έχω μαζί μου από την αρχή όπως οι άλλες; Ξέρω πως όλα αυτά θα τα συζητήσω 'όταν έρθει η ώρα' με τον διαβητολόγο και τον μαιευτήρα που με παρακολουθούν, όμως πώς μπορώ να εκχωρίσω όλον τον έλεγχο σε άλλους;