Η Miss Marple τα έκανε από κούπες

Miss Marple είναι το όνομα της αντλίας μου. Έχει την τσαχπινιά της και ευελπιστώ να συμβάλλει με τις ικανότητές της σε αυτό το ζόρι προσθαφαιρέσεων και μαντεψιάς που εμπεριέχει ο διαβήτης.

Προχτές όμως μου τα έκανε από κούπες και βρέθηκα να κατεβάζω σοκολάτες απανωτές μήπως και συνέλθω. Πριν το μεσημεριανό έβγαλα το γκατζετάκι μου να μετρηθώ και όταν αντίκρυσα το 221 μου ήρθε κόλπος διότι το βρήκα αναίτιο. Ύστερα σκέφτηκα ότι η παλιοπερίοδος ευθύνεται, το ξεπέρασα με έναν στεναγμό, υπολόγισα τους υδατάνθρακες του μεσημεριανού και συμβουλεύτηκα την μαγική Miss Marple για την "συνιστώμενη δόση". Ως προνοητική "χτύπησα" λιγότερο (είχα δουλειά έπειτα, δεν ήθελα να πέσω ξερή στη συνάντηση). Έφαγα άνευ πολλής όρεξης και πήγα στο καλό.

Μία ώρα μόλις μετά το φαγητό άρχισα να αισθάνομαι λιγάκι "αλλόκοσμα". Ξέρετε, αλλού πατούσα αλλού βρισκόμουν και ο αέρας δε μου έφτανε. Κάθισα ευθύς και μετρήθηκα και όταν είδα το 72 κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Η Miss Marple διατηρούσε ακόμα την ψυχραιμία της αλλά κάτω κάτω μου έλεγε "ενεργή ινσουλίνη 3.4" και αυτό με ανησύχησε ιδιαιτέρως.

Μέχρι να περπατήσω εκατό μέτρα και να καθίσω στο παγκάκι, ήδη είχαν ξεκινήσει τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας. Έβγαλα από την τσάντα του σπορτ-μπίλυ που περιέχει μικρογραφία περιπτέρου, τη σοκολάτα και άρχισα να τρώω. Γαμ&*%&#$ριζα διότι δεν μπορούσα να την απολαύσω, συνεχίζοντας να αισθάνομαι το τρέμουλο και την ανασφάλειά μου να γιγαντώνεται.

Λες να πέσω ξερή στο κέντρο της πόλης; Περίμενα λίγο και ξαναμετρήθηκα. 53. Τα πράγματα δεν ήταν καλά. Η Miss Marple άρχισε να φωνάζει "Φάτε 27 γραμμάρια γρήγορους υδατάνθρακες γρήγορα και ξαναμετρηθείτε!". Καθώς η σοκολάτα μου είχε πλέον τελειώσει, πήγα στο περίπτερο και ανεφοδιάστηκα. Τώρα, τι σκεπτόταν ο περιπτεράς που με έβλεπε να μασουλώ ακόμα σοκολάτα και να ζητώ κι άλλη μία, δεν έχω ιδέα. Κάθισα άλλο λίγο, αλλά δεν έβλεπα να συνέρχομαι. Ο μετρητής έδειξε 51. "Υπο!!" Φώναζε η Miss Marple. "Θα σου δώσω κι εσένα μία να σου πω" σκέφτηκα ανήσυχη και λιγάκι αποπροσανατολισμένη.

Παραπλεύρως στέκονταν δύο όργανα της τάξεως. Ο ένας χαριεντιζόταν στο κινητό, ο άλλος σουλατσάριζε πιο πέρα. Τους πλησίασα και σκέφτηκα πως δεν ήταν ώρα για ιδεολογικές αντιφάσεις (είχα στα σοβαρά αρχίσει να φοβάμαι μήπως πάω σα το σκυλί στο αμπέλι) και τους συστήθηκα: "είμαι διαβητική και κάνω ινσουλίνη. Αυτή τη στιγμή παθαίνω υπογλυκαιμία, αν μου συμβεί κάτι, σας παρακαλώ να έχετε το νου σας".

Τα όργανα επέδειξαν απόλυτη αναισθησία για τον κίνδυνο που διέτρεχε ένας πολίτης που οφείλουν να προστατεύουν. Ούτε που γύρισαν να κοιτάξουν πιο πέρα που καθόμουν και όπου κατέβαζα έναν χυμό πορτοκάλι προσπαθώντας να κάνω υπομονή και ψυχραιμία. Ούτε μια στιγμή δεν πλησίασαν, μα ούτε και κοίταζαν.

Μου πήρε περίπου μισή ώρα να συνέλθω, μια μεγάλη σοκολάτα υγείας και έναν ολόκληρο σχεδόν χυμό πορτοκάλι. Έφυγα στην ώρα μου για την δουλειά μου, ιδρωμένη και ταλαιπωρημένη, σιχαμένη από την γαϊδουριά των οργάνων και ολίγον ανασφαλής. Ευτυχώς σύντομα άρχισε να ανεβαίνει το σάκχαρο σταδιακά -100, 120 και ένα 190- αλλά η τρομάρα δεν μου πέρασε.

Δεν κατηγορώ ακριβώς την Miss Marple. Εξάλλου κατά πάσα πιθανότητα ο συνεργάτης της ο μετρητής μας την έκανε τη δουλειά. Πού θα πάει θα τα μάθω τα κόλπα και ελπίζω να αποφεύγω τέτοιες κακοτοπιές.