Τις προάλλες μιλούσα με έναν εκπαιδευτή αντλίας, πολύ συμπαθητικό άνθρωπο, και συζητούσαμε λίγο για τις εξελίξεις στην τεχνολογία και την ιατρική γύρω από τον διαβήτη με αφορμή αυτή την ημερίδα για τη μεταμόσχευση νησίδων παγκρέατος που γίνεται στην Αθήνα σε λίγες μέρες.
Του έλεγα πως το πιο κουραστικό είναι πως με τον διαβήτη δεν μπορείς να ξεχαστείς μια μέρα, να πεις "δε θα κάνω ινσουλίνη σήμερα" ή "δε θα μετρηθώ" ή "θα φάω ό,τι μου κατέβει".
Από τον καιρό που διαγνώστηκα, ο διαβήτης είναι συνήθως η πρώτη μου προτεραιότητα. Και συχνά η ζωή μου περιστρέφεται γύρω από τη διαχείρισή του, πράγμα που αντιλαμβάνομαι πως κουράζει τους γύρω μου. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τιμές στα όρια του φυσιολογικού, καλές γλυκοζυλιωμένες, μια εγκυμοσύνη πολύ καλή, και γενικά βελτιωμένη φυσική κατάσταση.
Τι θα γίνει όμως όταν γεννήσω; Είμαι προετοιμασμένη για το ότι άλλη θα είναι η προτεραιότητά μου τότε και ο διαβήτης θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Γελάω με τον εαυτό μου όταν σκέφτομαι πώς θα το διαχειριστεί όλο αυτό η ψυχαναγκαστική προσωπικότητά μου, με βλέπω με τον μετρητή στο ένα χέρι, την μπανάνα στο άλλο και το μωρό στο βυζί.
Ο άντρας μου που είναι γενικώς τύπος απείρως πιο άνετος και χαλαρός από εμένα, προσπαθεί να βάλει φρένο στην τελειομανία μου και συχνά τσακωνόμαστε για τις αμέτρητες μετρήσεις ή την αυστηρότητα της διατροφής μου. Όπως διαφωνεί όταν έχω κάτι να παραδώσω και ξεχνιέμαι δουλεύοντας στον υπολογιστή για ώρες και μέρες ολόκληρες ή όταν γύριζα από την δουλειά στις εννιά το βράδυ (ενώ ευχαρίστως θα καθόμουν άλλες δύο ωρίτσες στο γραφείο). Την ίδια στάση έχει και όσον αφορά τον μελλοντικό μας συγκάτοικο. Μου λέει "γιατί να το θηλάσεις αποκλειστικά και να ταλαιπωρηθείς;" και διάφορα τέτοια.
Προσπαθώ να του εξηγήσω πως για εμένα αυτό δεν είναι ταλαιπωρία. Όπως ταλαιπωρία δεν είναι οι μετρήσεις και η διατροφή για τον διαβήτη. Ή να παθιάζομαι με τη δουλειά. Αυτά είναι κομμάτια του εαυτού μου. Που πρέπει βέβαια κάπως να μπουν σε μια ισορροπία μεταξύ τους, αλλά έχω υπομονή και επιμονή να περιμένω τον καιρό που θα γίνει αυτό.
θα σου "μιλήσω" ως ένα άκρως αγχωτικό άτομο, που όποτε αρρώσταιναν τα παιδιά, περιφερόμουν με μάτι που γυάλιζε, έτοιμη να κάνω κι εγχείρηση σκωληκοειδήτη αν χρειαζόταν, στο παιδικό δωμάτιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό πέρσυ λοιπόν που διαγνώσθηκα ως διαβητική, το άγχος είτε με τα παιδιά είτε με την υγεία μου, λόγω του ότι έχει μοιραστεί, έχει ελαττωθεί πολύ!
όποτε ανησυχώ (υπέρμετρα) για τα παιδιά, έρχεται η υπενθύμιση του διαβήτη να με συνεφέρει και τ' αντίστροφο.
ο δικός μου σύντροφος είναι σαν τον δικό σου: αυτό άλλοτε με σώζει κι άλλοτε με εκνευρίζει.
τελικά, με τίποτα μάλλον δεν είμαι ευχαριστημένη :Ρ
(αν κουράζουν τα μακροσκελή μου σχόλια, να μου το "πεις": δεν θα με πειράξει διόλου!)
Να δούμε πώς θα κυλήσουν οι πρώτοι μήνες με τον διάδοχο! Τότε η αυτοπαρατήρηση αναγκαστικά θα περιοριστεί, ίσως αυτό μου κάνει και καλό!
ΑπάντησηΔιαγραφή(καθόλου δεν κουράζουν τα σχόλιά σου, αντίθετα αυτή η επικοινωνία με βοηθάει)
πως τα πας; όλα καλά; γράψε νέα σου :))
ΑπάντησηΔιαγραφή