Πέρασε η 14η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη και δεν πήρα μυρωδιά αναφορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πέρα από μία συνέντευξη της Γιαννάκου στην Καθημερινή, η μισή από την οποία αναφερόταν στην απομάκρυνσή της από το Υπουργείο Παιδείας και την πολιτική της καριέρα. Οι αναφορές για τον διαβήτη ήταν από αόριστες έως μυστηριώδεις. Καμιά εικοσαριά σελίδες πιο κάτω είχε "σύντομες συμβουλές διαβητικού ποδιού" θα μπορούσα να πω. Λιγότερο από πρόχειρο μονοσέλιδο, καμία ουσιαστική πληροφορία.
Την ίδια ώρα, τα ξενόγλωσσα -κυρίως αμερικάνικα- μπλογκς διαβητικών τύπου 1 που παρακολουθώ, έγραφαν για την ημέρα. Πολλοί από τους γράφοντες τονίζουν την ανάγκη να εκπαιδευτεί ο κόσμος για τον διαβήτη, την ανάγκη για λογοδοσία και δημόσια παρέμβαση. Πολλοί από τους διαβητικούς που διαβάζω, εργάζονται ουσιαστικά στον τομέα της εκπαίδευσης ή ημι-επαγγελματικά σε συλλόγους ή για λογαριασμό φαρμακευτικών εταιρειών. Προσωπικά δε θα μπορούσα να κάνω την ασθένειά μου δουλειά μου -θα καταστραφεί η μαγεία και θα χαλάσω το κέφι του διαβήτη χοχο!- και είμαι κάθετα αντίθετη στο να γίνω εκπρόσωπος και φορέας των συμφερόντων μιας φαρμακευτικής εταιρείας, όχι γιατί "οι εταιρείες είναι κακές" (στο κάτω κάτω τα προϊόντα τους μας κρατάνε στην ζωή), αλλά διότι δυσκολεύομαι να είμαι εκπρόσωπος και να λογοδοτώ για τον εαυτό μου, πόσω μάλλον για κάποια οντότητα της αποφάσεις της οποίας δεν λαμβάνω η ίδια.
Στην Ελλάδα οι σύλλογοι μοιάζουν να υπολειτουργούν. Δεν θέλω να τους αδικήσω, ειδικά χωρίς να έχω σε βάθος διερευνήσει τις δραστηριότητές τους. Όμως, είναι γεγονός, ότι ο όρος "εκπαίδευση" στην χώρα μας απουσιάζει, και η διαχείριση του διαβήτη είναι εν πολλοίς στο χέρι του γιατρού και του δαιμόνιου διαβητικού που θα αναζητήσει μόνος του μέσα απο διάβασμα, και δύσκολο ποιοτικό ξεκαθάρισμα πληροφορίας, την άκρη.
Σεμινάρια εκπαίδευσης διαβητικών από όσο ξέρω δεν γίνονται. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η θεραπευτική αντιμετώπιση των παιδιών με διαβήτη τύπου 1, από ψήγματα που έχω ακούσει, και χάρη στην φιλοτιμία μεμονωμένων επιστημόνων ιατρών.
Την ώρα που η NovoNordisk απέσυρε τις ινσουλίνες από την ελληνική αγορά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση της κυβέρνησης να μειώσει τις τιμές, οι Έλληνες διαβητικοί δεν λειτούργησαν συλλογικά, δεν διαμαρτυρήθηκαν, δεν απαίτησαν την μαζική αλλαγή θεραπευτικών σχημάτων σε απάντηση σε μια επιθετική και εκβιαστική στάση από την φαρμακευτική.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω, η τελευταία εξέλιξη σε σχέση με τα ειδικά υποδήματα για διαβητικούς, έδειξε την δύναμη της συλλογικότητας και της δημόσιας πίεσης.
Ως νέα σχετικά διαβητική, προσπαθώ να βρω τον τρόπο να ισορροπώ ανάμεσα στις ανάγκες που προκύπτουν από την πάθηση, την δύσκολη θέση να παίρνω αποφάσεις για την υγεία και την ζωή μου, ένα πλέγμα από ιατρούς, ειδικούς και φαρμακευτικές εταιρείες. Αναζητώ τον τρόπο να σταθώ με αξιοπρέπεια απέναντι στον διαβήτη που θα κουβαλάω για την υπόλοιπη ζωή μου και στην ιατρική διαχείρισή του. Νομίζω ότι μόνο μέσα από την συλλογικότητα μπορεί να γίνει αυτό. Για να μην καταφεύγουμε σε ατομικά παζαρέματα για να συντηρήσουμε ή, χειρότερα, να σώσουμε τους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου