Γιατί στην Ελλάδα για να βάλεις αντλία συνεχούς χορήγησης ινσουλίνης πρέπει οι τιμές σου να σκαμπανεβαίνουν, να σου βγάλουν το λάδι οι ασφαλιστικοί φορείς και στο τέλος, να έχεις μπάρμπα στην Κορώνη-δημόσιο νοσοκομείο για να εξασφαλίσεις το μηχάνημα που θα κάνει την ρύθμισή σου καλύτερη;
Οι διαχειριστές των αμερικάνικων blogs που διαβάζω, στην συντριπτική τους πλειονότητα χρησιμοποιούν αντλία. Και δεν μιλάω μόνο για διαβητικούς Τύπου 1 εδώ και δεκαετίες, αλλά και για προσφάτως διαγνωσμένους.
Η αντλία κάνει την διαχείριση στενότερη και πιο επιτυχημένη, σε απαλάσσει από την ταλαιπωρία των υπογλυκαιμιών και στο κάτω κάτω της γραφής, θα έπρεπε να είναι μια επιλογή που να δίνεται στον ασθενή μετά την διάγνωση.
Δεν καταλαβαίνω γιατί, όπως μου είπε ένας γιατρός, θα πρέπει να έχω γλυκοζυλιωμένη διψήφια, να πέφτω κάτω από τις υπογλυκαιμίες και γενικά να έχω εντελώς αρρύθμιστο σάκχαρο για να μπορέσω να κάνω αίτηση για αντλία.
Θα μου πείτε, εδώ έχουμε πρόβλημα να μας γράψει ο γιατρός του ΙΚΑ ταινίες μέτρησης. Θεωρούν φυσιολογικό να σου γράφουν ινσουλίνη 4 φορές την ημέρα, αλλά ταινίες κατά βούληση: 2 στην καλύτερη περίπτωση, 1 διότι "τόσες δικαιολογούνται, δεν μπορώ να γράψω παραπάνω", 3 εάν περάσεις από επιτροπή.
Έτσι, μπορείς να κάνεις ινσουλίνη κατά προσέγγιση, κοιτώντας τα αστέρια ή μελετώντας το σάλιο σου.
Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα νομίζω είναι βαθύτερο και ευρύτερο και έχει να κάνει με τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η διαχείριση της ασθένειας στην Ελλάδα γενικότερα.
Ίσως έτσι ερμηνεύεται και η -ουσιαστικά ανύπαρκτη- εκπαίδευση των διαβητικών στην χώρα.
Διαβάστε εδώ για τις περιπέτειες ενός διαβητικού που έφτασε στην... Αυστραλία για να βρει πρόσβαση σε αντλία:
"Μια ιστορία για γέλια και μπόλικη παραφροσύνη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου