Έχω τον τελευταίο καιρό κάνει μια κανούρια φίλη. Γνωριζόμαστε μόλις μία εβδομάδα και επειδή είμαι άνθρωπος εκ φύσεως στραβόξυλο, στην αρχή ήμουν σφιγμένη. Όμως είναι ανεπιτήδευτη και ευγενική και αυτό είναι κάτι που μου αρέσει πολύ στους ανθρώπους.
Δεν της είχα πει για τον διαβήτη. Εξάλλου δεν είναι κάτι που το λες με το καλημέρα. Όμως τα πράγματα με τον διαβήτη είναι πιο περίπλοκα από τις άλλες ασθένειες -ή 'καταστάσεις', όπως το πάρει κανείς- και όλο και κάτι προκύπτει. Τι θα φας, πότε θα πάρεις το χάπι σου, τι θα σου πουν οι άλλοι. Δε μου αρέσει να κρύβομαι. Ούτε μου αρέσει να δίνω και λογαριασμό. Επιλέγω σε ποιον θα πω τι και πότε.
Με αυτή την καινούρια μου φίλη σήμερα συζητήσαμε. Μου άρεσε που με ρώτησε ευγενικά και λίγο δειλά. Και της είπα τα καθέκαστα εν συντομία [όσο περνάει ο καιρός η αλήθεια είναι ότι οι αφηγήσεις για τις πρώτες μέρες της διάγνωσης, την εμπειρία μου με τους γιατρούς, τα ευτράπελα με τους οφθαλμίατρους και την αντίδραση των δικών μου αποκτούν όλο και πιο χιουμοριστικές διαστάσεις].
Η καινούρια μου φίλη ήταν πολύ καλή και συμπονετική και μου είπε πως πάσχει και εκείνη από αυτοάνοσο. Αποδομήσαμε λίγο τους γιατρούς. Μιλήσαμε για την εμπειρία μας.
Της είπα ότι αδίκως περίμενα πως με τον διαβήτη θα ερχόταν και η σοφία της ζωής, η ιεράρχηση των επιθυμιών. Πως θα καθάριζε το τοπίο βρε παιδί μου, οι σχέσεις, οι προτεραιότητες.
Συμφώνησε και εκείνη.
Έχω άλλη μια φίλη που πάσχει από χρόνιο νόσημα από μικρό παιδάκι και που πολύ έχει ταλαιπωρηθεί.
Δεν είναι πως την καταλαβαίνω καλύτερα πια, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχω μπει σε ένα κλαμπ, σε μία λέσχη από ανθρώπους που αν και δεν έχουν γίνει σοφότεροι, όμως έχουν αποκτήσει μια άυλη και αόρατη επίστρωση που έχω αρχίσει να αναγνωρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου