Ηλικιωμένη έφηβος

Αν και πάσχω από αυτό που παλιά ονόμαζαν "παιδικό διαβήτη" ή "διαβήτη της εφηβείας", μόνο έφηβη δεν νιώθω. Αντίθετα, τους τελευταίους μήνες νιώθω ηλικιωμένη. Με απασχολούν πράγματα που δεν απασχολούν τους γνωστούς μου συνήθως, όπως τα λιπαρά στις τροφές, η χοληστερίνη και η πίεση. Έτσι, όταν συνάδελφοι μου μιλάνε για την μητέρα τους που εχθές έπαθε ένα μίνι έμφραγμα, εγώ για κάποιο λόγο ταυτίζομαι περισσότερο με την μητέρα τους παρά με τους ίδιους.

Όλη αυτή η φροντίδα, και η εμμονική σχεδόν ενασχόλησή μου με την διατροφή, το στοιχειώδες τουλάχιστον περπάτημα μια και οι συνθήκες για την ώρα δεν ευνοούν περισσότερη γυμναστική, κανέναν χαιρετισμό στον ήλιο ή τη σελήνη, οι ώρες στο σουπερμάρκετ για να βρω το τυρί με τα λιγότερα λιπαρά, η επιφύλαξή μου απέναντι στο αλκοόλ...
Όλα αυτά έχουν στερήσει την ανεμελιά από την ζωή μου και για κάποιον παράλογο, το αντιλαμβάνομαι, λόγο, με κάνουν να αισθάνομαι ηλικιωμένη.

Δηλαδή πιο αδύναμη, πιο ευάλωτη, χωρίς την ανεμελιά, με φόβους για το μέλλον της υγείας μου, με φόβους πως το μέλλον τελοσπάντων είναι πιο κοντά από ότι το παρελθόν. Τώρα το μπέρδεψα τελείως, είμαι βέβαιη.

Λένε πως ο διαβήτης δεν περιορίζει τις δυνατότητές σου να κάνεις ό,τι θα έκανες και χωρίς αυτόν. Και πως δεν έχει σημασία, διότι και πάλι μπορείς να πηδήξεις από την γέφυρα της Χαλκίδας ή να ανέβεις με τα πόδια στον Όλυμπο.

Θα ήθελα να πιστεύω πως όλο αυτό είναι μια περίοδος προσαρμογής. Μπορεί να πλησιάζει σχεδόν ένας χρόνος από την διάγνωση [ελπίζω να συγκρατηθώ και να μην γράψω και εγώ επετειακό ποστ ή σβήσω ένα κεράκι σε τούρτα φτιαγμένη με γλυκαντικά! δε θα το αντέξω αυτό!], αλλά εγώ ακόμα δεν έχω προσαρμοστεί.

Είναι που είναι ακόμα η περίοδος του μέλιτος, είναι και οι υπόλοιπες αλλαγές στη ζωή μου. Μου έχουν πέσει πολλά και δεν ξέρω αν δεν μπορώ ή δε θέλω να πάρω μια ανάσα και να προλάβω να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί και τι στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Πάντως αισθάνομαι απείρως γηραιότερη από τους γύρω μου. Σχεδόν και από τους γονείς μου!