Οι βόλτες μου με τον μικρό

Κατά τη διάρκεια της ημέρας το μωρό αρνείται να κοιμηθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από την αγκαλιά μου. Όταν πια έχει φτάσει ο ύπνος στα φρύδια του, τα μάτια του γλαρώνουν και ο εκνευρισμός του κοντεύει να σηκώσει τη γειτονιά στο πόδι, παίρνουμε μαζί τους δρόμους. Χωμένος στον μάρσιππο ηρεμεί με το που κλείνει η εξώπορτα πίσω μας και μετά από δέκα λεπτά αισθάνομαι το ροχαλητό του στην πλάτη του, κάτω από την παλάμη μου, καθώς τον χαϊδεύω.

Οι περίπατοι αυτοί, γύρω-γύρω ή πιο πέρα, με έχουν κάνει να συνειδητοποιώ πόσο έχουν αλλάξει οι ζωές μας. Και φοβάμαι πως κάθε μέρα θα αλλάζουν όλο και περισσότερο, και θα γίνονται όλο και πιο δύσκολες.

Διαλέγω τους κάπως πιο φαρδείς δρόμους, αυτούς με τα ωραία νεοκλασσικά. Δείχνω στο μικρό τα ακροκέραμα -σκορδοκαϊλα του δηλαδή-, τις γάτες και τις ανθισμένες μυγδαλιές. Κάθε είκοσι μέτρα συναντώ τους ανθρώπους με τα καροτσάκια που ψάχνουν στα σκουπίδια για σιδερικά ή για ό,τι άλλο μπορεί να τους φανεί χρήσιμο. Τους βλέπω με τα αυτοσχέδια καλάμια να ψαρεύουν, να προσπερνάνε όταν συναντούν κάποιον "συνάδελφο" που έχει προλάβει τον κάδο, να σπρώχνουν το καρότσι του Σκλαβενίτη με κόπο όταν συναντούν εμπόδιο στο οδόστρωμα, να σπρώχνει ο ένας από πίσω και να τραβά ο άλλος από μπροστά. Βλέπω ανθρώπους με μια τσάντα πλάτης βρώμικη και μια σακούλα του σουπερμάρκετ φθαρμένη στα χέρια και ξέρω πως αυτό είναι το σπίτι τους και το κουβαλάνε τη μέρα μέχρι να πέσει το βράδυ και να πάνε εκεί που -αν δηλαδή- έχουν βρει ανοιχτό καταφύγιο. Περνάω από την εκκλησία της γειτονιάς μου και στον δρόμο συναντώ ανθρώπους που φεύγουν με ένα κρουασάν στο χέρι και ένα αναψυκτικό στο άλλο, και έξω από την πόρτα δίπλα στην εκκλησία βλέπω μερικούς να στέκονται και να περιμένουν για το συσσίτιο.

Το παιδί κοιμάται αμέριμνο στην αγκαλιά μου. Έχει γίνει σα φουρνάκι εκεί πέρα και ο μικρός είναι γαλήνιος και ήσυχος πως όλα σε αυτόν τον κόσμο είναι όπως πρέπει.
Συνήθως του μιλάω για αυτά που βλέπουμε. Σήμερα του είπα ότι μερικές φορές χάνουμε τον δρόμο μας, ή αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε πορεία, όμως σημασία έχει να βρίσκουμε πού θέλουμε να πάμε και να ξαναρχίζουμε. Έστω και από αλλού.

Ύστερα ντρέπομαι να του λέω τέτοιες ελαφρότητες. Όχι την ώρα που περνάμε δίπλα σε καρότσια, κουρασμένους ανθρώπους και μια πόλη που πονάει.