Ο κύριος Μ. έχει έντονη προσωπικότητα. Όταν θέλει κάτι, πρέπει να το πάρει. Όταν δεν του αρέσει κάτι, δεν του το επιβάλεις. Και άμα σε αγαπήσει, δείχνει πως δεν κάνει τσιγκουνιές.
Η μητέρα του από την άλλη, είναι κατουρημένη από την χαρά της. Τώρα, γιατί πριν από μερικές εβδομάδες που ήρθαν σπίτι τους, ήταν για μέρες πολλές τρομοκρατημένη και αγχωμένη. Φοβόμουν ότι τα έκανα όλα λάθος. Δεν ήξερα πώς να ανταποκριθώ στις ανάγκες του. Και για να μη μιλήσω για τα κλάμματά του. Νομίζω πως εγώ έκλαιγα περισσότερο από το μωρό όταν τα έμπηγε.
Σιγά σιγά μπήκαμε σε ρυθμό. Χτες, μέσα σε μια μέρα, μου φάνηκε πως μεγάλωσε και έγινε κανονικό παιδάκι. Παιδευτήκαμε, αλλά την βρίσκουμε την άκρη. Και είμαστε οι γονείς ευτυχισμένοι και στον κόσμο μας, παρά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην χώρα. Και παρά τον διαβήτη. Ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έγινε "παρεμπιπτόντως", δηλαδή έχει μπει σε δεύτερη μοίρα.
Τις προάλλες ξέχασα να κάνω την γευματική ινσουλίνη. Πρώτη φορά μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Όπως και πρώτη φορά μου περισσεύουν ταινίες μέτρησης πριν ξαναγράψω στον γιατρό. Συνήθως αγόραζα 2-3 κουτιά πέρα από τη συνταγή. Στην αρχή ξεκινούσα να τρώω και ο κύριος Μ. άρχιζε να διαμαρτύρεται. Μέχρι να μάθω να τρώω και να θηλάζω ταυτόχρονα, μου πήρε λίγο καιρό. Στο μεταξύ άρπαζα ό,τι υδατάνθρακα έβρισκα πρόχειρο και πήγαινα στο υψηλό μικρό. Η διατροφή μου είναι κι αυτή άλλα αντ'αλλων. Πού η αυστηρότητα και η ακρίβεια προ και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εξακολουθώ και τρώω υγιεινά -εξάλλου η καλή μας αγελάδα, πασχίζει να κατεβάσει γάλα!- αλλά επειδή δε μαγειρεύω εγώ -έχουν επιστρατευτεί δυνάμεις έξωθεν- δεν έχω έλεγχο των υδατανθράκων. Από εκεί που έτρωγα "απλές" τροφές που μπορούσα να ελέγξω, τώρα τρώω "σύνθετες", μαγειρευτά και σούπες -είπαμε, η καλή μας αγελάδα- με αποτέλεσμα μετά από δύο ώρες -αν έχω θυμηθεί να μετρηθώ- το ζάχαρο να είναι γεμάτο εκπλήξεις. Πού λόγος για άσκηση. Μόνο βόλτες με το καρότσι όταν ο ήλιος μας κάνει τη χάρη, ή με το μάρσιπο περιπάτους. Για να μη μιλήσω για την αλλαγή του καθετήρα της αντλίας ή της αμπούλας. Που φτάνω να την κάνω μετά τα μεσάνυχτα, όταν ο κύριος Μ. αποφασίσει να κοιμηθεί γαλήνια στην κούνια του ή το κρεβάτι μας και η μαμά του το σκάει από το δωμάτιο πριν την πάρει χαμπάρι για να διεκπεραιώσει βιαστικά τις διαβητικές της υποχρεώσεις.
Σιγά σιγά μπαίνουμε σε ρυθμό. Ο κύριος Μ. έχει καταλάβει όλη τη σκηνή, ο διαβήτης είναι στην άκρη ψιλομουτρωμένος. Θα τον ρυθμίσουμε κι αυτόν με τον καιρό. Ήδη έχει αρχίσει να μπαίνει ένας ρυθμός -ο μετρητής με ειδοποιεί να κάνω μέτρηση μετά το γεύμα, τρώω και ταίζω, αλλάζω αμπούλα και τραγουδάω παιδικά τραγουδάκια ή διασκευές ελαφρολαικών.
