Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

Τι γίνεται με τους ανασφάλιστους διαβητικούς ;

Όποιος ζει με χρόνια πάθηση χρειάζεται καθημερινά φάρμακα και αναλώσιμα, τακτικές επισκέψεις σε γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων και εξετάσεις.

Το θέμα της ιατρικής ασφάλισης με είχε απασχολήσει πριν αρρωστήσω με διαβήτη. Εξαιτίας της φύσης της εργασίας μου, δεν ήμουν ασφαλισμένη σε κάποιον φορέα, αλλά για πολλά χρόνια είχα ιδιωτική ασφάλιση.
Όταν αρρώστησα, αυτό με βοήθησε πολύ. Οι εξετάσεις γινόντουσαν γρήγορα, με ένα απλό τηλεφώνημα και χωρίς να περιμένω μήνες, και οι μόνες δαπάνες που είχαμε ήταν οι αμοιβές των γιατρών. Αμέσως ασφαλίστηκα μέσω του άντρα μου (πράγμα που είχα αμελήσει ως μη απαραίτητο) και για τα φάρμακα πήγαινα στο ΙΚΑ, μια μηνιαία επίσκεψη των πέντε λεπτών.

Μέχρι που η ασφαλιστική εταιρεία βάρεσε κανόνι! Πριν την τελική κατάρρευση, έκανα όσες εξετάσεις μπορούσα. Έκτοτε όσες φορές έχω κάνει εξετάσεις, έχω πληρώσει από την τσέπη μου.
Ίσως είμαι "θύμα" της μυθολογίας περί εξετάσεων ΙΚΑ και ανακρίβειας. Αν και ο ίδιος ο γιατρός μου ρητά μου είπε "αυτή ειδικά την εξέταση μην την κάνεις στο ΙΚΑ".
(Όχι πως σε ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα οι εξετάσεις έχουν βγει πάντα σωστές βέβαια! Είχα μια απόκλιση της τάξης 1,4 μονάδων γλυκοζυλιωμένης στις τελευταίες μου εξετάσεις!!)
Οπωσδήποτε είμαι θύμα των ουρών, της καθυστέρησης στα ραντεβού αφού ακόμα και αν τηλεφωνήσω για επόμενο ραντεβού την ίδια εκείνη ημέρα που κάνω την επίσκεψη στον γιατρό του ΙΚΑ, το πιο σύντομο ραντεβού που μου κλείνουν είναι σε σαράντα ημέρες!
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί απουσιάζει μια απλή ρύθμιση για ανθρώπους που πάσχουν από χρόνιες παθήσεις και θέλουν κάθε μήνα φάρμακα.
(Δηλαδή μπορώ, έτσι λειτουργεί η γραφειοκρατία σε όλους τους τομείς)

Όλα αυτά ήταν μόνο η αφορμή για να σκεφτώ τους ανθρώπους εκείνους που είναι ανασφάλιστοι και που δεν έχουν τους -οικονομικούς, κοινωνικούς, ψυχικούς και άλλους- πόρους. Τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν εργάζονται και εκείνους που δεν είναι καν Έλληνες πολίτες; Φαντάζομαι πόσο πιο δύσκολο είναι για αυτούς να προμηθευτούν ακόμα και τα φάρμακά τους. Πόσo μάλλον να έχουν πρόσβαση στην ενημέρωση και την εκπαίδευση που απαιτείται, αλλά και τα αποθέματα για να φροντίσουν τον εαυτό τους.
Ο διαβήτης είναι μια πάθηση που απαιτεί να είσαι συντονισμένος και δυνατός για να ρυθμίζεις το σάκχαρό σου. Μπορείς να έχεις τα πάνω και τα κάτω σου, αλλά είναι πολύ σημαντικό να ξανασηκώνεσαι να να μπαίνεις σε ρυθμό. Πώς να το κάνεις αυτό όταν αντιμετωπίζεις ανυπέρβλητα προβλήματα επιβίωσης σε καθημερινή βάση;


Σε περίπτωση που έχετε φάρμακα, ινσουλίνες και αναλώσιμα που δεν χρειάζεστε (είτε επειδή μπορεί να πλησιάζει η ημερομηνία λήξης, είτε επειδή έχετε αλλάξει σχήμα θεραπείας, ή για άλλους λόγους), μπορείτε να τα δωρήσετε στα Πολυιατρεία των Γιατρών του Κόσμου.

Αθήνα
Σαπφούς 12
ΤΚ. 105 53
210.32.13.150
210.32.13.180
email: info@mdmgreece.gr

Θεσσαλονίκη
Ίωνος Δραγούµη 65
ΤΚ. 546 30
2310.56.66.41
e-mail:thessaloniki@mdmgreece.gr

Κρήτη
Μπόνιαλη 12
ΤΚ. 73 133 Χανιά
28210.23.110
e-mail: chania@mdmgreece.gr

Καβάλα
Καράνου 13
ΤΚ. 65 302
2510.227.224
e-mail: kavala@mdmgreece.gr


Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε την ιστοσελίδα των Γιατρών του Κόσμου και τις αποστολές τους στην Ελλάδα.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Περασμένη παγκόσμια ημέρα διαβήτη

Πέρασε η 14η Νοεμβρίου, Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη και δεν πήρα μυρωδιά αναφορά στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, πέρα από μία συνέντευξη της Γιαννάκου στην Καθημερινή, η μισή από την οποία αναφερόταν στην απομάκρυνσή της από το Υπουργείο Παιδείας και την πολιτική της καριέρα. Οι αναφορές για τον διαβήτη ήταν από αόριστες έως μυστηριώδεις. Καμιά εικοσαριά σελίδες πιο κάτω είχε "σύντομες συμβουλές διαβητικού ποδιού" θα μπορούσα να πω. Λιγότερο από πρόχειρο μονοσέλιδο, καμία ουσιαστική πληροφορία.

Την ίδια ώρα, τα ξενόγλωσσα -κυρίως αμερικάνικα- μπλογκς διαβητικών τύπου 1 που παρακολουθώ, έγραφαν για την ημέρα. Πολλοί από τους γράφοντες τονίζουν την ανάγκη να εκπαιδευτεί ο κόσμος για τον διαβήτη, την ανάγκη για λογοδοσία και δημόσια παρέμβαση. Πολλοί από τους διαβητικούς που διαβάζω, εργάζονται ουσιαστικά στον τομέα της εκπαίδευσης ή ημι-επαγγελματικά σε συλλόγους ή για λογαριασμό φαρμακευτικών εταιρειών. Προσωπικά δε θα μπορούσα να κάνω την ασθένειά μου δουλειά μου -θα καταστραφεί η μαγεία και θα χαλάσω το κέφι του διαβήτη χοχο!- και είμαι κάθετα αντίθετη στο να γίνω εκπρόσωπος και φορέας των συμφερόντων μιας φαρμακευτικής εταιρείας, όχι γιατί "οι εταιρείες είναι κακές" (στο κάτω κάτω τα προϊόντα τους μας κρατάνε στην ζωή), αλλά διότι δυσκολεύομαι να είμαι εκπρόσωπος και να λογοδοτώ για τον εαυτό μου, πόσω μάλλον για κάποια οντότητα της αποφάσεις της οποίας δεν λαμβάνω η ίδια.

Στην Ελλάδα οι σύλλογοι μοιάζουν να υπολειτουργούν. Δεν θέλω να τους αδικήσω, ειδικά χωρίς να έχω σε βάθος διερευνήσει τις δραστηριότητές τους. Όμως, είναι γεγονός, ότι ο όρος "εκπαίδευση" στην χώρα μας απουσιάζει, και η διαχείριση του διαβήτη είναι εν πολλοίς στο χέρι του γιατρού και του δαιμόνιου διαβητικού που θα αναζητήσει μόνος του μέσα απο διάβασμα, και δύσκολο ποιοτικό ξεκαθάρισμα πληροφορίας, την άκρη.
Σεμινάρια εκπαίδευσης διαβητικών από όσο ξέρω δεν γίνονται. Εξαίρεση ίσως αποτελεί η θεραπευτική αντιμετώπιση των παιδιών με διαβήτη τύπου 1, από ψήγματα που έχω ακούσει, και χάρη στην φιλοτιμία μεμονωμένων επιστημόνων ιατρών.
Την ώρα που η NovoNordisk απέσυρε τις ινσουλίνες από την ελληνική αγορά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση της κυβέρνησης να μειώσει τις τιμές, οι Έλληνες διαβητικοί δεν λειτούργησαν συλλογικά, δεν διαμαρτυρήθηκαν, δεν απαίτησαν την μαζική αλλαγή θεραπευτικών σχημάτων σε απάντηση σε μια επιθετική και εκβιαστική στάση από την φαρμακευτική.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, η τελευταία εξέλιξη σε σχέση με τα ειδικά υποδήματα για διαβητικούς, έδειξε την δύναμη της συλλογικότητας και της δημόσιας πίεσης.

Ως νέα σχετικά διαβητική, προσπαθώ να βρω τον τρόπο να ισορροπώ ανάμεσα στις ανάγκες που προκύπτουν από την πάθηση, την δύσκολη θέση να παίρνω αποφάσεις για την υγεία και την ζωή μου, ένα πλέγμα από ιατρούς, ειδικούς και φαρμακευτικές εταιρείες. Αναζητώ τον τρόπο να σταθώ με αξιοπρέπεια απέναντι στον διαβήτη που θα κουβαλάω για την υπόλοιπη ζωή μου και στην ιατρική διαχείρισή του. Νομίζω ότι μόνο μέσα από την συλλογικότητα μπορεί να γίνει αυτό. Για να μην καταφεύγουμε σε ατομικά παζαρέματα για να συντηρήσουμε ή, χειρότερα, να σώσουμε τους εαυτούς μας.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Μεταμόσχευση β-κυττάρων

Δεν έχω χρόνο να γράψω περισσότερα.
Απλά παραθέτω το link ενός ανθρώπου που έχει κάνει μεταμόσχευση -την πρώτη φορά πριν από περισσότερα από 5 χρόνια!!

Εδώ