Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ο μήνας του μέλιτος με κούρασε

Το honeymoon συνεχίζεται. Από όσο μπορώ δηλαδή να καταλάβω από τις μετρήσεις κάθε πρωί. Όμως τον τελευταίο καιρό είναι όλο και πιο δύσκολο να κρατήσω τις τιμές σε χαμηλά επίπεδα. Αν φάω λίγο παραπάνω την επόμενη ημέρα το μηχανάκι δείχνει αμέσως παραπάνω. Δε θέλω να παραπονιέμαι, το παραπάνω είναι της τάξης των 110, άντε 122 σήμερα το πρωί. Βέβαια, το παραπάνω που τρώω από την άλλη, είναι κατ'ευφημισμόν μόνο παραπάνω. Ενδεικτικά σημειώνω ότι τους τελευταίους οκτώ μήνες που πάει "αυτή η ιστορία" έχω χάσει περισσότερα από δέκα λεπτά. Πλέον δεν χρειάζεται να ζυγιστώ. Έχω περάσει από το small στο extra small σε κάποιες περιπτώσεις. Τρώω σαν σπουργιτάκι και όχι επειδή δεν πεινάω. Τον τελευταίο καιρό είναι και πολύ πιο δύσκολο, για διάφορους λόγους, να κρατάω ένα υγιεινό και διαβητικά ορθό καθημερινό διαιτολόγιο. Και με την άσκηση δεν τα πάω καλά. Πρέπει να ξαναρχίσω να περπατάω τουλάχιστον, αν μη τι άλλο.
Εδώ και αρκετό καιρό έχει αρχίσει να με κουράζει όλη αυτή η καθημερινή προσπάθεια να κρατήσω το ζάχαρο σε χαμηλά επίπεδα. Και η απογοήτευση όταν αυτό δεν συμβαίνει. Μετριέμαι επαναλαμβανόμενα, λες και στην επόμενη μέτρηση θα έχει πέσει και το ζάχαρο πέντε μονάδες. Θυμάμαι πριν δυο τρεις μήνες που το ζάχαρο ήταν γύρω στα 80 το πρωί ή 90 και τώρα είναι πολύ δύσκολο να το πετύχω αυτό.
Είναι αυτή η φθορά, είναι η αγωνία για το αύριο, είναι σκέψεις μαύρες για τις "επιπλοκές", είναι η προσπάθεια να συντονίσω το πρόγραμμά μου -κάτι που στις παρούσες συνθήκες αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο- με το φαγητό, το μαγείρεμα, τα ψώνια, τα μικρά γεύματα... Σκέφτομαι τον τελευταίο καιρό μήπως θα ήταν καλύτερα να είχα ξεκινήσει να παίρνω ινσουλίνη. Θα έκανα από μερικές απόψεις, πιο φυσιολογική ζωή. Θα είχα άλλες αγωνίες βέβαια, αλλά και αυτή η απογοήτευση...
Ο μήνας του μέλιτος με κούρασε.